Job 4

Jemuž odpovídaje Elifaz Temanský, řekl:

Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:

Počneme-li mluviti s tebou, neponeseš-liž toho těžce? Ale kdož by se zdržeti mohl, aby neměl mluviti?

Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?

Aj, učívals mnohé, a rukou opuštěných jsi posiloval.

Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;

Padajícího pozdvihovals řečmi svými, a kolena zemdlená jsi zmocňoval.

Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieën hebt gij vastgesteld;

Nyní pak, jakž toto přišlo na tebe, těžce to neseš, a jakž tě dotklo, předěšen jsi.

Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.

Nebylo-liž náboženství tvé nadějí tvou, a upřímost cest tvých očekáváním tvým?

Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?

Rozpomeň se, prosím, kdo jest kdy nevinný zahynul? Aneb kde upřímí vyhlazeni jsou?

Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?

Jakož jsem já vídal ty, kteříž orali nepravost, a rozsívali převrácenost, že ji i žali.

Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.

Od dchnutí Božího hynou, a duchem prchlivosti jeho v nic obracíni bývají.

Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.

Řvání lva a hlas lvice a zubové mladých lvíčat setříni bývají.

De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.

Hyne lev, že nemá loupeže, a lvíčata mladá rozptýlena bývají.

De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.

Nebo i tajně doneslo se mne slovo, a pochopilo ucho mé něco maličko toho.

Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;

V přemyšlováních z vidění nočních, když připadá tvrdý sen na lidi,

Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;

Strach připadl na mne a lekání, kteréž předěsilo všecky kosti mé.

Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.

Duch zajisté před tváří mou šel, tak že vlasové vstávali na těle mém.

Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.

Zastavil se, ale neznal jsem tváři jeho; tvárnost jen byla před očima mýma. Mezi tím mlče, slyšel jsem hlas:

Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:

Zdaliž může člověk spravedlivějším býti než Bůh, aneb muž čistším nad toho, kterýž ho učinil?

Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?

Ano mezi služebníky jeho není dokonalosti, a při andělích svých zanechal nedostatku.

Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.

Čím více při těch, kteříž bydlejí v domích hliněných, jejichž základ jest na prachu, a setříni bývají snáze než mol.

Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.

Od jitra až do večera stíráni bývají, a kdož toho nerozvažují, na věky zahynou.

Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.

Zdaliž nepomíjí sláva jejich s nimi? Umírají, ale ne v moudrosti.

Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.