Job 4

Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

"Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’