Job 17

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.