Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”