Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”