Job 17

Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.

Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.

Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.

Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.

Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.

Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cień.

Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.

Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.

Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.

Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

Noc mi się w dzień obraca; a światłość skraca się dla ciemości.

Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.

Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.

Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.