Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

La vita dell’uomo sulla terra è una milizia; i giorni suoi son simili ai giorni d’un operaio.

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Come lo schiavo anela l’ombra e come l’operaio aspetta il suo salario,

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

così a me toccan mesi di sciagura, e mi sono assegnate notti di dolore.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Non appena mi corico, dico: "Quando mi leverò?" Ma la notte si prolunga, e mi sazio d’agitazioni infino all’alba.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

La mia carne è coperta di vermi e di croste terrose, la mia pelle si richiude, poi riprende a suppurare.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

I miei giorni sen vanno più veloci della spola, si consumano senza speranza.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Ricordati, che la mia vita e un soffio! L’occhio mio non vedrà più il bene.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Lo sguardo di chi ora mi vede non mi potrà più scorgere; gli occhi tuoi mi cercheranno, ma io non sarò più.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

La nuvola svanisce e si dilegua; così chi scende nel soggiorno de’ morti non ne risalirà;

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

non tornerà più nella sua casa, e il luogo ove stava non lo riconoscerà più.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Io, perciò, non terrò chiusa la bocca; nell’angoscia del mio spirito io parlerò, mi lamenterò nell’amarezza dell’anima mia.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Son io forse il mare o un mostro marino che tu ponga intorno a me una guardia?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Quando dico: "Il mio letto mi darà sollievo, il mio giaciglio allevierà la mia pena",

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

tu mi sgomenti con sogni, e mi spaventi con visioni;

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

sicché l’anima mia preferisce soffocare, preferisce a queste ossa la morte.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Io mi vo struggendo; non vivrò sempre; deh, lasciami stare; i giorni miei non son che un soffio.

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Che cosa è l’uomo che tu ne faccia tanto caso, che tu ponga mente ad esso,

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

e lo visiti ogni mattina e lo metta alla prova ad ogni istante?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Quando cesserai di tener lo sguardo fisso su me? Quando mi darai tempo d’inghiottir la mia saliva?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Se ho peccato, che ho fatto a te, o guardiano degli uomini? Perché hai fatto di me il tuo bersaglio? A tal punto che son divenuto un peso a me stesso?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”

E perché non perdoni le mie trasgressioni e non cancelli la mia iniquità? Poiché presto giacerò nella polvere; e tu mi cercherai, ma io non sarò più".