Job 17

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.
 Min livskraft är förstörd, mina dagar slockna ut,  bland gravar får jag min lott.
Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.
 Ja, i sanning är jag omgiven av gäckeri,  och avoghet får mitt öga ständigt skåda hos dessa!
Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?
 Så ställ nu säkerhet och borgen för mig hos dig själv;  vilken annan vill giva mig sitt handslag?
Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.
 Dessas hjärtan har du ju tillslutit för förstånd,  därför skall du icke låta dem triumfera.
Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.
 Den som förråder sina vänner till plundring,  på hans barn skola ögonen försmäkta.
Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.
 Jag är satt till ett ordspråk bland folken;  en man som man spottar i ansiktet är jag.
Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.
 Därför är mitt öga skumt av grämelse,  och mina lemmar äro såsom en skugga allasammans.
Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.
 De redliga häpna över sådant,  och den oskyldige uppröres av harm mot den gudlöse.
Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.
 Men den rättfärdige håller fast vid sin väg,  och den som har rena händer bemannar sig dess mer.
Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.
 Ja, gärna mån I alla ansätta mig på nytt,  jag lär ändå bland eder ej finna någon vis.
Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.
 Mina dagar äro förlidna, sönderslitna äro mina planer,  vad som var mitt hjärtas begär.
Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.
 Men natten vill man göra till dag,  ljuset skulle vara nära, nu då mörker bryter in.
Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:
 Nej, huru jag än bidar, bliver dödsriket min boning,  i mörkret skall jag bädda mitt läger;
Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;
 till graven måste jag säga: »Du är min fader»,  till förruttnelsens maskar: »Min moder», »Min syster».
Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?
 Vad bliver då av mitt hopp,  ja, mitt hopp, vem får skåda det?
Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.
 Till dödsrikets bommar far det ned,  då jag nu själv går till vila i stoftet.