Job 6

Då tog Job till orda och sade:

Maar Job antwoordde en zeide:

 Ack att min grämelse bleve vägd  och min olycka lagd jämte den på vågen!

Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!

 Se, tyngre är den nu än havets sand,  därför kan jag icke styra mina ord.

Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeën; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.

 Ty den Allsmäktiges pilar hava träffat mig,  och min ande indricker deras gift;  ja, förskräckelser ifrån Gud ställa sig upp mot mig.

Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

 Icke skriar vildåsnan, när hon har friskt gräs,  icke råmar oxen, då han står vid sitt foder?

Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

 Men vem vill äta den mat som ej har smak eller sälta,  och vem finner behag i slemörtens saft?

Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?

 Så vägrar nu min själ att komma vid detta,  det är för mig en vämjelig spis.

Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.

 Ack att min bön bleve hörd,  och att Gud ville uppfylla mitt hopp!

Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;

 O att det täcktes Gud att krossa mig,  att räcka ut sin hand och avskära mitt liv!

En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

 Då funnes ännu för mig någon tröst,  jag kunde då jubla, fastän plågad utan förskoning;  jag har ju ej förnekat den Heliges ord.

Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

 Huru stor är då min kraft, eftersom jag alltjämt bör hoppas?  Och vad väntar mig för ände, eftersom jag skall vara tålig?

Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?

 Min kraft är väl ej såsom stenens,  min kropp är väl icke av koppar?

Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?

 Nej, förvisso gives ingen hjälp för mig,  var utväg har blivit mig stängd.

Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

 Den förtvivlade borde ju röna barmhärtighet av sin vän,  men se, man övergiver den Allsmäktiges fruktan,

Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

 Mina bröder äro trolösa, de äro såsom regnbäckar,  ja, lika bäckarnas rännilar, som snart sina ut,

Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

 som väl kunna gå mörka av vinterns flöden,  när snön har fallit och gömt sig i dem,

Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

 men som åter försvinna, när de träffas av hettan,  och torka bort ifrån sin plats, då värmen kommer.

Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.

 Vägfarande där i trakten vika av till dem,  men de finna allenast ödslighet och måste förgås.

De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.

 Temas vägfarande skådade dithän,  Sabas köpmanståg hoppades på dem;

De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.

 men de kommo på skam i sin förtröstan,  de sågo sig gäckade, när de hade hunnit ditfram.

Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.

 Ja, likaså ären I nu ingenting värda,  handfallna stån I av förfäran och förskräckelse.

Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.

 Har jag då begärt att I skolen giva mig gåvor,  taga av edert gods för att lösa mig ut,

Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?

 att I skolen rädda mig undan min ovän,  köpa mig fri ur våldsverkares hand?

Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?

 Undervisen mig, så vill jag tiga,  lären mig att förstå vari jag har farit vilse.

Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.

 Gott är förvisso uppriktigt tal,  men tillrättavisning av eder, vad båtar den?

O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?

 Haven I då i sinnet att hålla räfst med ord,  och skall den förtvivlade få tala för vinden?

Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

 Då kasten I väl också lott om den faderlöse,  då lären I väl köpslå om eder vän!

Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.

 Dock, må det nu täckas eder att akta på mig;  icke vill jag ljuga eder mitt i ansiktet.

Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.

 Vänden om!  Må sådan orätt icke ske;  ja, vänden ännu om, ty min sak är rättfärdig!

Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.

 Skulle väl orätt bo på min tunga,  och min mun, skulle den ej förstå vad fördärvligt är?

Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?