Job 8

Bildad către Şuah a luat cuvîntul şi a zis:

Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:

,,Pînă cînd vrei să vorbeşti astfel, şi pînă cînd vor fi cuvintele gurii tale ca un vînt puternic?

“Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.

Oare va răsturna Dumnezeu dreptul? Sau va răsturna Cel Atotputernic dreptatea?

Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?

Dacă fiii tăi au păcătuit împotriva Lui, i -a dat pe mîna păcatului.

Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.

Dar tu, dacă alergi la Dumnezeu, dacă rogi pe Cel Atot puternic,

Ama sen gayretle Tanrı’yı arar, Her Şeye Gücü Yeten’e yalvarırsan,

dacă eşti curat şi fără prihană, atunci negreşit, El va veghea asupra ta, şi va da înapoi fericirea locuinţei tale nevinovate.

Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.

Vechea ta propăşire va fi mică faţă de cea de mai tîrziu. Învăţăminte din păţania celor dinainte.

Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.

Întreabă pe cei din neamurile trecute, şi ia aminte la păţania părinţilor lor. -

“Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.

Căci noi sîntem de ieri, şi nu ştim nimic, zilele noastre pe pămînt nu sînt decît o umbră. -

Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.

Ei te vor învăţa, îţi vor vorbi, şi vor scoate din inima lor aceste cuvinte:

Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?

,Creşte papura fără baltă? Creşte trestia fără umezeală?

“Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?

Fiind încă verde şi fără să se taie, ea se usucă mai repede decît toate ierburile.

Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.

Aşa se întîmplă tuturor celor ce uită pe Dumnezeu, şi nădejdea celui nelegiuit va peri.

Tanrı’yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.

Încrederea lui este zdrobită, şi sprijinul lui este o pînză de păianjen.

Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.

Se bizuie pe casa lui, dar nu este tare; se prinde de ea, dar nu ţine.

Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.

Cum dă soarele, înverzeşte, îşi întinde ramurile peste grădina sa,

Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;

îşi împleteşte rădăcinile printre pietre, pătrunde pînă în ziduri.

Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.

Dar dacă -l smulgi din locul în care stă, locul acesta se leapădă de el şi zice: ,Nu ştiu să te fi cunoscut vreodată!`

Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.

Iată, aşa sînt desfătările pe cari i le aduc căile vieţii lui; apoi din acelaş pămînt răsar alţii după el.

İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.

Nu, Dumnezeu nu leapădă pe omul fără prihană, şi nu ocroteşte pe cei răi.

“Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.

Ba încă, El îţi umple gura cu strigăte de bucurie, şi buzele cu cîntări de veselie.

O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.

Vrăjmaşii tăi vor fi acoperiţi de ruşine, iar cortul celor răi va pieri.```

Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”