Job 17

Il mio soffio vitale si spenge, i miei giorni si estinguono, il sepolcro m’aspetta!

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

Sono attorniato di schernitori e non posso chiuder occhio per via delle lor parole amare.

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

O Dio, da’ un pegno, sii tu il mio mallevadore presso di te; se no, chi metterà la sua nella mia mano?

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Poiché tu hai chiuso il cuor di costoro alla ragione, e però non li farai trionfare.

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Chi denunzia un amico sì che diventi preda altrui, vedrà venir meno gli occhi de’ suoi figli.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

Egli m’ha reso la favola dei popoli, e son divenuto un essere a cui si sputa in faccia.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

L’occhio mio si oscura pel dolore, tutte le mie membra non son più che un’ombra.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Gli uomini retti ne son colpiti di stupore, e l’innocente insorge contro l’empio;

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

ma il giusto si attiene saldo alla sua via, e chi ha le mani pure viepiù si fortifica.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

Quanto a voi tutti, tornate pure, fatevi avanti, ma fra voi non troverò alcun savio.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

I miei giorni passano, i miei disegni, i disegni cari al mio cuore, sono distrutti,

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

e costoro pretendon che la notte sia giorno, che la luce sia vicina, quando tutto è buio!

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Se aspetto come casa mia il soggiorno de’ morti, se già mi son fatto il letto nelle tenebre,

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

se ormai dico al sepolcro "tu sei mio padre" e ai vermi: "siete mia madre e mia sorella",

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

dov’è dunque la mia speranza? questa speranza mia chi la può scorgere?

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Essa scenderà alle porte del soggiorno de’ morti, quando nella polvere troverem riposo assieme".

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.