Job 17

Mon souffle se perd, Mes jours s'éteignent, Le sépulcre m'attend.

Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.

Je suis environné de moqueurs, Et mon oeil doit contempler leurs insultes.

Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.

Sois auprès de toi-même ma caution; Autrement, qui répondrait pour moi?

Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?

Car tu as fermé leur coeur à l'intelligence; Aussi ne les laisseras-tu pas triompher.

Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.

On invite ses amis au partage du butin, Et l'on a des enfants dont les yeux se consument.

Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.

Il m'a rendu la fable des peuples, Et ma personne est un objet de mépris.

Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.

Mon oeil est obscurci par la douleur; Tous mes membres sont comme une ombre.

Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.

Les hommes droits en sont stupéfaits, Et l'innocent se soulève contre l'impie.

La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.

Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, Celui qui a les mains pures se fortifie de plus en plus.

Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.

Mais vous tous, revenez à vos mêmes discours, Et je ne trouverai pas un sage parmi vous.

Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.

Quoi! mes jours sont passés, mes projets sont anéantis, Les projets qui remplissaient mon coeur...

Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.

Et ils prétendent que la nuit c'est le jour, Que la lumière est proche quand les ténèbres sont là!

La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.

C'est le séjour des morts que j'attends pour demeure, C'est dans les ténèbres que je dresserai ma couche;

Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito.

Je crie à la fosse: Tu es mon père! Et aux vers: Vous êtes ma mère et ma soeur!

Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.

Mon espérance, où donc est-elle? Mon espérance, qui peut la voir?

Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?

Elle descendra vers les portes du séjour des morts, Quand nous irons ensemble reposer dans la poussière.

En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo.