Job 17

Minun henkeni on heikko, minun päiväni ovat lyhetyt, ja hauta on käsissä.

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

En minä ketäkään pettänyt, ja kuitenkin minun silmäni täytyy olla murheessa.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Nyt siis taivuta sinus, ja ole itse minun takaukseni! kukas muu olis, joka minua takais?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Ymmärryksen olet sinä heidän sydämistänsä kätkenyt, sentähden et sinä korota heitä.

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Hän kerskaa ystävillensä saaliistansa, mutta hänen lastensa silmät pitää vaipuman.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Hän on minun pannut sananlaskuksi kansain sekaan, ja ääniksi heidän keskellensä.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Minun silmäni ovat pimenneet minun suruni tähden, ja kaikki minun jäseneni ovat niinkuin varjo.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Tästä hurskaat hämmästyvät, ja viattomat asettavat heitänsä ulkokullatuita vastaan.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Hurskas pysyy tielIänsä: ja jolla on puhtaat kädet, se pysyy vahvana.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

Kääntäkäät siis teitänne kaikki ja tulkaat nyt: en minä kuitenkaan löydä yhtään taitavaa teidän seassanne.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Minun päiväni ovat kuluneet: minun aivoitukseni ovat hajoitetut, jotka minun sydämessäni olivat,

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Ja ovat yöstä päivän, ja valkeuden pimeydestä tehneet.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Ja ehkä minä kauvan odottaisin, niin on kuitenkin hauta minun huoneeni, ja minä olen vuoteeni pimeydessä tehnyt.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Mätänemisen minä kutsuin isäkseni, ja madot äidikseni ja sisarekseni.

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Kussa on nyt minun odottamiseni? ja kuka ottaa minun toivostani vaarin?

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Hautaan se menee, ja makaa minun kanssani mullassa.

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.