Job 37

Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

La auzul acestor lucruri îmi tremură inima de tot, şi sare din locul ei.

Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

Ascultaţi, ascultaţi trăsnetul tunetului Său, bubuitul care iese din gura Lui!

Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

Îl rostogoleşte pe toată întinderea cerurilor, şi fulgerul Lui luminează pînă la marginile pămîntului.

Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

Apoi se aude un bubuit, tună cu glasul Lui măreţ; şi nu mai opreşte fulgerul, de îndată ce răsună glasul Lui.

Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

Dumnezeu tună cu glasul Lui în chip minunat; face lucruri mari pe cari noi nu le înţelegem.

Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

El zice zăpezii: ,Cazi pe pămînt!` Zice acelaş lucru ploii, chiar şi celor mai puternice ploi.

Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

Pecetluieşte mîna tuturor oamenilor, pentruca toţi să se recunoască de făpturi ale Lui.

La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

Fiara sălbatică se trage într'o peşteră, şi se culcă în vizuina ei.

El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

Vijelia vine dela miazăzi, şi frigul, din vînturile dela miazănoapte.

De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

Dumnezeu, prin suflarea Lui, face ghiaţa, şi micşorează locul apelor mari.

La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

Încarcă norii cu aburi, şi -i risipeşte schinteietori;

Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

mişcarea lor se îndreaptă după planurile Lui, pentru împlinirea a tot ce le porunceşte El pe faţa pămîntului locuit.

Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

Îi face să pară ca o nuia cu care loveşte pămîntul, sau ca un semn al dragostei Lui.

Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

Iov, ia aminte la aceste lucruri! Priveşte liniştit minunile lui Dumnezeu!

Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

Ştii cum cîrmuieşte Dumnezeu norii, şi cum face să strălucească din ei fulgerul Său?

Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

Înţelegi tu plutirea norilor, minunile Aceluia a cărui ştiinţă este desăvîrşită?

Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

Ştii pentruce ţi se încălzesc veşmintele, cînd se odihneşte pămîntul de vîntul de miazăzi?

Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

Poţi tu să întinzi cerurile ca El, tari ca o oglindă turnată?

Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

Arată-ne ce trebuie să -I spunem. Căci sîntem prea neştiutori ca să -I putem vorbi.

Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

Cine -I va da de veste că Îi voi vorbi? Dar care este omul care-şi doreşte pierderea?

Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

Acum, fireşte, nu putem vedea lumina soarelui care străluceşte în dosul norilor, dar va trece un vînt şi -l va curăţi;

De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

dela miază-noapte ne vine aurora, şi ce înfricoşată este măreţia care înconjoară pe Dumnezeu!

La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

Pe Cel Atotputernic nu -L putem ajunge, căci este mare în tărie, dar dreptul şi dreptatea deplină El nu le frînge.

Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.

De aceea oamenii trebuie să se teamă de El; El nu-Şi îndreaptă privirile spre cei ce se cred înţelepţi.``