Job 7

Har Mennesket på Jord ej Krigerkår? Som en Daglejers er hans Dage.

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Som Trællen, der higer efter Skygge som Daglejeren, der venter på Løn,

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

så fik jeg Skuffelses Måneder i Arv kvalfulde Nætter til Del.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Når jeg lægger mig, siger jeg: "Hvornår er det Dag, af jeg kan stå op?" og når jeg står op: "Hvornår er det Kvæld?" Jeg mættes af Uro, til Dagen gryr.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Mit Legeme er klædt med Orme og Skorpe, min Hud skrumper ind og væsker.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Raskere end Skyttelen flyver mine Dage, de svinder bort uden Håb.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Kom i Hu, at mit Liv er et Pust, ej mer får mit Øje Lykke at skue!

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Vennens Øje skal ikke se mig, dit Øje søger mig - jeg er ikke mere.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Som Skyen svinder og trækker bort, bliver den, der synker i Døden, borte,

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

han vender ej atter hjem til sit Hus, hans Sted får ham aldrig at se igen.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Så vil jeg da ej lægge Bånd på min Mund, men tale i Åndens Kvide, sukke i bitter Sjælenød.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Er jeg et Hav, eller er jeg en Drage, siden du sætter Vagt ved mig?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Når jeg tænker, mit Leje skal lindre mig, Sengen lette mit Suk,

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

da ængster du mig med Drømme, skræmmer mig op ved Syner,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

så min Sjæl vil hellere kvæles. hellere dø end lide.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Nu nok! Jeg lever ej evigt, slip mig, mit Liv er et Pust!

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Hvad er et Menneske, at du regner ham og lægger Mærke til ham,

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

hjemsøger ham hver Morgen, ransager ham hvert Øjeblik?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

Når vender du dog dit Øje fra mig, slipper mig, til jeg har sunket mit Spyt?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Har jeg syndet, hvad skader det dig, du, som er Menneskets Vogter? Hvi gjorde du mig til Skive, hvorfor blev jeg dig til Byrde?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Hvorfor tilgiver du ikke min Synd og lader min Brøde uænset? Snart ligger jeg jo under Mulde, du søger mig - og jeg er ikke mere!

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”