Job 6

Odpovídaje pak Job, řekl:

Ijob respondis kaj diris:

Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?