Psalms 88

(По слав. 87) Песен. Псалм на Кореевите синове. За първия певец. По музиката на Махалат леанот. Маскил на езраеца Еман. ГОСПОДИ, Боже на спасението ми, ден и нощ виках пред Теб.

Psalmi, Koran lasten veisu, edelläveisaajalle, raadollisten heikkoudesta, Hemanin Esrahilaisen oppi. Herra, minun autuuteni Jumala, minä huudan päivällä ja yöllä sinun edessäs,

Нека дойде молитвата ми пред Теб, приклони ухото Си към вика ми,

Anna minun rukoukseni etees tulla: kallista korvas huutoni puoleen.

защото душата ми се насити на бедствия и животът ми се приближава до Шеол.

Sillä minun sieluni on surkeutta täynnä, ja minun elämäni on juuri liki helvettiä.

Счетох се с онези, които слизат в рова, станах като мъж, който няма сила,

Minä olen arvattu niiden kaltaiseksi, jotka hautaan menevät: minä olen niinkuin se mies, jolla ei yhtään apua ole.

паднал между мъртвите, като убитите, които лежат в гроба, за които Ти не си спомняш вече, и които са отсечени от ръката Ти.

Minä makaan hyljättynä kuolleiden seassa, niinkuin haavoitetut, jotka haudassa makaavat, joita et sinä enää muista, ja jotka kädestäs eroitetut ovat.

Положил си ме в най-дълбокия ров, в тъмни места, в бездни.

Sinä olet painanut minun alimmaiseen kaivoon, pimeyteen ja syvyyteen.

Яростта ти натегна върху мен и с всичките Си вълни ме притискаш. (Села.)

Sinun hirmuisuutes ahdistaa minua, ja pakottaa minua sinun aalloillas, Sela!

Отдалечил си от мен познатите ми, направил си ме мерзост за тях, затворен съм и не мога да изляза,

Sinä eroitat kauvas ystäväni minusta: sinä olet minun tehnyt heille kauhistukseksi: minä makaan vangittuna, etten minä voi päästä ulos.

окото ми чезне от скръб. ГОСПОДИ, Теб призовавах всеки ден, към Теб простирах ръцете си.

Minun kasvoni ovat surkiat raadollisuuden tähden: Herra, minä avukseni huudan sinua joka päivä: minä hajoitan käteni sinun puolees.

За мъртвите ли ще вършиш чудеса? Или сенките ще станат да Те хвалят? (Села.)

Teetkös siis ihmeitä kuolleiden seassa? eli nousevatko kuolleet sinua kiittämään? Sela!

В гроба ли ще се прогласява милостта Ти, в Авадон ли — верността Ти?

Luetellaanko haudoissa sinun hyvyyttäs? ja totuuttas kadotuksessa?

В мрака ли ще станат известни чудесата Ти, в земята на забравата ли — правдата Ти?

Tunnetaanko sinun ihmees pimiässä? eli vanhurskautes siinä maassa, jossa kaikki unohdetaan?

Но аз към Теб извиках, ГОСПОДИ, и сутрин молитвата ми Те посреща.

Mutta minä huudan sinua, Herra, ja minun rukoukseni tulee varhain sinun etees.

ГОСПОДИ, защо отхвърляш душата ми, криеш лицето Си от мен?

Miksis, Herra, heität pois sieluni, ja peität kasvos minulta?

От младостта си съм окаян и линея, търпя Твоите ужаси и съм смутен.

Minä olen raadollinen ja väetöin, että minä niin hylätty olen: minä kärsin sinun hirmuisuuttas, että minä lähes epäilen.

Пламтящият Ти гняв премина върху мен, Твоите ужаси ме поядоха.

Sinun vihas tulee minun päälleni: sinun pelkos likistää minua.

Заобиколиха ме като вода цял ден, обкръжиха ме отвсякъде.

Ne saartavat minua joka päivä niinkuin vesi, ja ynnä minua piirittävät.

Отдалечил си от мен приятел и другар, познатите ми са в мрак.

Sinä teet, että minun ystäväni ja lähimmäiseni erkanevat kauvas minusta, ja minun tuttavilleni olen minä pimeydessä.