Lamentations 5

Згадай, Господи, що з нами сталося, зглянься й побач нашу ганьбу,
خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!
наша спадщина дісталась чужим, доми наші чужинцям!
سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.
Поставали ми сиротами: нема батька, а матінки наші неначе ті вдови!...
ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.
Свою воду за срібло ми п'ємо, наші дрова за гроші одержуємо...
آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.
У потилицю нас поганяють, помучені ми, і спокою не маємо!
باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.
До Єгипту й Асирії руку витягуємо, щоб насититись хлібом!
پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.
Батьки наші грішили, але їх нема, а ми двигаємо їхні провини!
نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.
Раби запанували над нами, і немає нікого, хто б вирятував з їхньої руки...
غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.
Наражуючи свою душу на меч у пустині, достаємо свій хліб...
یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.
Шкіра наша, мов піч, попалилась з пекучого голоду...
از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.
Жінок на Сіоні безчестили, дівчат по Юдейських містах...
همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.
Князі їхньою рукою повішені, лиця старих не пошановані...
رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.
Юнаки носять камінь млиновий, а хлопці під ношею дров спотикаються...
از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.
Перестали сидіти старші в брамі, юнаки свою пісню співати,
پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.
втіха нашого серця спинилась, наш танець змінивсь на жалобу...
خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.
Спала корона у нас з голови, о горе, бо ми прогрішились,
وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.
тому наше серце боляще, тому наші очі потемніли,
دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،
через гору Сіон, що спустошена, бродять лисиці по ній...
زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.
Пробуваєш Ти, Господи, вічно, Твій престол з роду в рід:
خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.
Нащо ж нас забуваєш навік, покидаєш на довгі дні нас?
چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟
Приверни нас до Себе, о Господи, і вернемось ми, віднови наші дні, як давніше було!
ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان.
Хіба Ти цілком нас відкинув, прогнівавсь занадто на нас?...
آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟