Lamentations 5

Згадай, Господи, що з нами сталося, зглянься й побач нашу ганьбу,

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

наша спадщина дісталась чужим, доми наші чужинцям!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Поставали ми сиротами: нема батька, а матінки наші неначе ті вдови!...

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Свою воду за срібло ми п'ємо, наші дрова за гроші одержуємо...

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

У потилицю нас поганяють, помучені ми, і спокою не маємо!

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

До Єгипту й Асирії руку витягуємо, щоб насититись хлібом!

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Батьки наші грішили, але їх нема, а ми двигаємо їхні провини!

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Раби запанували над нами, і немає нікого, хто б вирятував з їхньої руки...

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Наражуючи свою душу на меч у пустині, достаємо свій хліб...

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Шкіра наша, мов піч, попалилась з пекучого голоду...

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Жінок на Сіоні безчестили, дівчат по Юдейських містах...

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Князі їхньою рукою повішені, лиця старих не пошановані...

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Юнаки носять камінь млиновий, а хлопці під ношею дров спотикаються...

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Перестали сидіти старші в брамі, юнаки свою пісню співати,

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

втіха нашого серця спинилась, наш танець змінивсь на жалобу...

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Спала корона у нас з голови, о горе, бо ми прогрішились,

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

тому наше серце боляще, тому наші очі потемніли,

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

через гору Сіон, що спустошена, бродять лисиці по ній...

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Пробуваєш Ти, Господи, вічно, Твій престол з роду в рід:

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Нащо ж нас забуваєш навік, покидаєш на довгі дні нас?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Приверни нас до Себе, о Господи, і вернемось ми, віднови наші дні, як давніше було!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Хіба Ти цілком нас відкинув, прогнівавсь занадто на нас?...

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.