Lamentations 5

Ενθυμηθητι, Κυριε, τι εγεινεν εις ημας επιβλεψον, και ιδε τον ονειδισμον ημων.

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

Η κληρονομια ημων μετεστραφη εις αλλοτριους, αι οικιαι ημων εις ξενους.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

Εγειναμεν ορφανοι ανευ πατρος, αι μητερες ημων ως χηραι.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

Με αργυριον επιομεν το υδωρ ημων τα ξυλα ημων επωληθησαν εις ημας.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

Επι τον τραχηλον ημων ειναι διωγμος εμοχθησαμεν, αναπαυσιν δεν εχομεν.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

Ηπλωσαμεν χειρα προς τους Αιγυπτιους, προς τους Ασσυριους, δια να χορτασθωμεν αρτον.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

Οι πατερες ημων ημαρτησαν, εκεινοι δεν υπαρχουσι και ημεις φερομεν τας ανομιας αυτων.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

Δουλοι εξουσιαζουσιν εφ ημας δεν υπαρχει ο λυτρονων εκ της χειρος αυτων.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

Φερομεν τον αρτον ημων μετα κινδυνου της ζωης ημων, απ εμπροσθεν της �ομφαιας της ερημου.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

Το δερμα ημων ημαυρωθη ως κλιβανος, απο της καυσεως της πεινης.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

Εταπεινωσαν τας γυναικας εν Σιων, τας παρθενους εν ταις πολεσιν Ιουδα.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

Οι αρχοντες εκρεμασθησαν υπο των χειρων αυτων τα προσωπα των πρεσβυτερων δεν ετιμηθησαν.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

Οι νεοι υπεβληθησαν εις το αλεσμα, και τα παιδια επεσον υπο τα ξυλα.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

Οι πρεσβυτεροι επαυσαν απο των πυλων, οι νεοι απο των ασματων αυτων.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

Επαυσεν η χαρα της καρδιας ημων, ο χορος ημων εστραφη εις πενθος.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

Ο στεφανος της κεφαλης ημων επεσεν ουαι δε εις ημας, διοτι ημαρτησαμεν.

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

Δια τουτο εξελιπεν η καρδια ημων, δια ταυτα εσκοτοδινιασαν οι οφθαλμοι ημων.

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

Δια την ερημωσιν του ορους Σιων, αι αλωπεκες περιπατουσιν εν αυτω.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

Συ, Κυριε, κατοικεις εις τον αιωνα ο θρονος σου διαμενει εις γενεαν και γενεαν.

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

Δια τι θελεις μας λησμονησει δια παντος; θελεις μας εγκαταλειψει εις μακροτητα ημερων;

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

Επιστρεψον ημας, Κυριε, προς σε και θελομεν επιστραφη. Ανανεωσον τας ημερας ημων ως το προτερον.

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

Διατι απερριψας ημας ολοτελως, ωργισθης εναντιον ημων εως σφοδρα;

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?