Lamentations 5

Ενθυμηθητι, Κυριε, τι εγεινεν εις ημας επιβλεψον, και ιδε τον ονειδισμον ημων.

Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.

Η κληρονομια ημων μετεστραφη εις αλλοτριους, αι οικιαι ημων εις ξενους.

Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.

Εγειναμεν ορφανοι ανευ πατρος, αι μητερες ημων ως χηραι.

Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.

Με αργυριον επιομεν το υδωρ ημων τα ξυλα ημων επωληθησαν εις ημας.

Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.

Επι τον τραχηλον ημων ειναι διωγμος εμοχθησαμεν, αναπαυσιν δεν εχομεν.

Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.

Ηπλωσαμεν χειρα προς τους Αιγυπτιους, προς τους Ασσυριους, δια να χορτασθωμεν αρτον.

Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.

Οι πατερες ημων ημαρτησαν, εκεινοι δεν υπαρχουσι και ημεις φερομεν τας ανομιας αυτων.

Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.

Δουλοι εξουσιαζουσιν εφ ημας δεν υπαρχει ο λυτρονων εκ της χειρος αυτων.

Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.

Φερομεν τον αρτον ημων μετα κινδυνου της ζωης ημων, απ εμπροσθεν της �ομφαιας της ερημου.

S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.

Το δερμα ημων ημαυρωθη ως κλιβανος, απο της καυσεως της πεινης.

Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.

Εταπεινωσαν τας γυναικας εν Σιων, τας παρθενους εν ταις πολεσιν Ιουδα.

Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.

Οι αρχοντες εκρεμασθησαν υπο των χειρων αυτων τα προσωπα των πρεσβυτερων δεν ετιμηθησαν.

Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.

Οι νεοι υπεβληθησαν εις το αλεσμα, και τα παιδια επεσον υπο τα ξυλα.

Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.

Οι πρεσβυτεροι επαυσαν απο των πυλων, οι νεοι απο των ασματων αυτων.

Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.

Επαυσεν η χαρα της καρδιας ημων, ο χορος ημων εστραφη εις πενθος.

Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.

Ο στεφανος της κεφαλης ημων επεσεν ουαι δε εις ημας, διοτι ημαρτησαμεν.

Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.

Δια τουτο εξελιπεν η καρδια ημων, δια ταυτα εσκοτοδινιασαν οι οφθαλμοι ημων.

Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,

Δια την ερημωσιν του ορους Σιων, αι αλωπεκες περιπατουσιν εν αυτω.

Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.

Συ, Κυριε, κατοικεις εις τον αιωνα ο θρονος σου διαμενει εις γενεαν και γενεαν.

Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.

Δια τι θελεις μας λησμονησει δια παντος; θελεις μας εγκαταλειψει εις μακροτητα ημερων;

Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?

Επιστρεψον ημας, Κυριε, προς σε και θελομεν επιστραφη. Ανανεωσον τας ημερας ημων ως το προτερον.

Obrať nás, ó Hospodine, k sobě,a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.

Διατι απερριψας ημας ολοτελως, ωργισθης εναντιον ημων εως σφοδρα;

Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?