Lamentations 5

Anımsa, ya RAB, başımıza geleni, Bak da utancımızı gör.

HERRE, kom vor skæbne i Hu, sku ned og se vor skændsel!

Mülkümüz yabancılara geçti, Evlerimiz ellere.

Vor Arvelod tilfaldt fremmede, Udlændinge fik vore Huse.

Öksüz kaldık, babasız, Annelerimiz dul kadınlara döndü.

Forældreløse, faderløse er vi, som Enker er vore Mødre.

Suyumuzu parayla içtik, Odunumuzu parayla almak zorunda kaldık.

Vort Drikkevand må vi købe, betale må vi vort Brænde.

Bizi kovalayanlar ensemizde, Yorgun düştük, rahatımız yok.

Åget trykker vor Nakke, vi trættes og finder ej Hvile.

Ekmek için Mısır’a, Asur’a el açtık.

Ægypten rakte vi Hånd, Assur, for at mættes med Brød.

Atalarımız günah işledi, Ama artık onlar yok; Suçlarının cezasını biz yüklendik.

Vore Fædre, som synded, er borte, og vi må bære deres Skyld.

Köleler üstümüzde saltanat sürüyor, Bizi ellerinden kurtaracak kimse yok.

Over os råder Trælle, ingen frier os fra dem.

Çöldeki kılıçlı haydutlar yüzünden Ekmeğimizi canımız pahasına kazanıyoruz.

Med Livsfare henter vi vort Brød, udsatte for Ørkenens Sværd.

Kıtlığın yakıcı sıcağından Derimiz fırın gibi kızardı.

Vor Hud er sværtet som en Ovn af Hungerens svidende Lue.

Siyon’da kadınların, Yahuda kentlerinde erden kızların ırzına geçtiler.

De skændede kvinder i Zion, Jomfruer i Judas Byer.

Önderler ellerinden asıldı, Yaşlılar saygı görmedi.

Fyrster greb de og hængte, tog intet Hensyn til gamle.

Değirmen taşını gençler çevirdi, Çocuklar odun yükü altında tökezledi.

Ynglinge sattes til Kværnen, under Brændeknippet segnede Drenge.

Yaşlılar kent kapısında oturmaz oldu, Gençler saz çalmaz oldu.

De gamle forsvandt fra Porten, de unge fra Strengenes Leg.

Yüreğimizin sevinci durdu, Oyunumuz yasa döndü.

Vort Hjertes Glæde er borte, vor Dans er vendt til Sorg.

Taç düştü başımızdan, Vay başımıza! Çünkü günah işledik.

Kronen faldt af vort Hoved, ve os, at vi har syndet!

Bu yüzden yüreğimiz baygın, Bunlardan ötürü gözlerimiz karardı.

Vort Hjerte blev derfor sygt, derfor vort Øje mørkt:

Viran olan Siyon Dağı’nın üstünde Çakallar geziyor!

For Zions Bjerg, som er øde, Ræve tumler sig der.

[] Ama sen, sonsuza dek tahtında oturursun, ya RAB, Egemenliğin kuşaklar boyu sürer.

Du, HERRE, troner for evigt, fra Slægt til Slægt står din trone.

Niçin bizi hep unutuyorsun, Neden bizi uzun süre terk ediyorsun?

Hvi glemmer du os bestandig og svigter os alle dage?

Bizi kendine döndür, ya RAB, döneriz, Eski günlerimizi geri ver.

Omvend os, HERRE, til dig, så vender vi om, giv os nye Dage, som fordum!

Bizi büsbütün attıysan, Bize çok öfkelenmiş olmalısın.

Eller har du helt stødt os bort, er din Vrede mod os uden Ende?