Psalms 74

Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?

(По слав. 73) Маскил на Асаф. Боже, защо си ни отхвърлил навеки и гневът Ти дими против овцете на пасбището Ти?

Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağı’nı.

Спомни си събранието Си, което си придобил още отначало, което си изкупил за племе на наследството Си, и хълма Сион, където си обитавал.

Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.

Издигни стъпките Си към постоянните развалини — врагът е развалил всичко в светилището.

Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.

Противниците Ти реват сред мястото на събранието Ти, поставиха знаците си за знаци на победа.

Gür bir ormana Baltayla dalar gibiydiler.

Показват се като един, който вдига брадва сред гъста гора.

Baltayla, balyozla kırdılar, Bütün oymaları.

И сега те трошат всичките й изваяни произведения с брадви и чукове.

Ateşe verdiler tapınağını, Yerle bir edip kutsallığını bozdular Adının yaşadığı konutun.

Запалиха светилището Ти, оскверниха обиталището на Твоето Име и го сравниха със земята.

İçlerinden, “Hepsini ezelim!” dediler. Ülkede Tanrı’yla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.

Казаха в сърцето си: Нека ги унищожим напълно! Изгориха всичките места на Божии събрания в земята.

Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, Peygamberler de yok oldu, İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...

Не виждаме своите знамения, няма вече пророк, нито има между нас някой, който да знае докога ще е това.

Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, Hasmın senin adını hor görecek?

Докога, Боже, противникът ще хули? Навеки ли врагът ще презира Името Ти?

Niçin geri çekiyorsun elini? Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!

Защо оттегляш ръката Си и десницата Си? Извади я от пазвата Си и сложи край!

Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, Yeryüzünde kurtuluş sağladın.

А Бог е мой Цар от древността, който извършва спасителни дела на земята.

[] Gücünle denizi yardın, Canavarların kafasını sularda parçaladın.

Ти си разделил морето със силата Си, Ти си смазал главите на морските чудовища във водите,

Livyatan’ın başlarını ezdin, Çölde yaşayanlara onu yem ettin.

Ти си строшил главите на левиатана, дал си го за храна на акулите в морето.

Kaynaklar, dereler fışkırttın, Sürekli akan ırmakları kuruttun.

Ти си разпукнал извори и потоци, Ти си пресушил непресъхващи реки.

Gün senindir, gece de senin, Ay ve güneşi sen yerleştirdin,

Твой е денят, Твоя е и нощта, Ти си приготвил светлината и слънцето.

Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, Yazı da kışı da yaratan sensin.

Ти си поставил всичките граници на земята, Ти си направил лято и зима.

Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.

Помни това, че врагът е похулил ГОСПОДА и че безумен народ е презрял Твоето Име.

Canavara teslim etme kumrunun canını, Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.

Не предавай душата на гургулицата Си на дивия звяр; не забравяй навеки събранието на Своите страдащи!

Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, Çünkü ülkenin her karanlık köşesi Zorbaların inleriyle dolmuş.

Погледни на завета Си, защото мрачните места на земята са пълни с обиталищата на насилието.

Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.

Нека потиснатият да не се върне посрамен, нека сиромахът и бедният да хвалят Твоето Име!

Kalk, ey Tanrı, davanı savun! Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!

Стани, Боже, защити делото Си, помни как безумният Те укорява всеки ден.

Unutma hasımlarının yaygarasını, Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!

Не забравяй гласа на враговете Си! Врявата на онези, които се надигат против Теб, постоянно се увеличава.