Lamentations 5

Iyong alalahanin, Oh Panginoon, kung anong dumating sa amin: iyong masdan, at tingnan ang aming pagkadusta.

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Ang aming mana ay napasa mga taga ibang lupa, ang aming mga bahay ay sa mga taga ibang bayan.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Kami ay mga ulila at walang ama; ang aming mga ina ay parang mga bao.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Aming ininom ang aming tubig sa halaga ng salapi; ang aming kahoy ay ipinagbibili sa amin.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Ang mga manghahabol sa amin ay nangasa aming mga leeg: kami ay mga pagod, at walang kapahingahan.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Kami ay nakipagkamay sa mga taga Egipto, at sa mga taga Asiria, upang mangabusog ng tinapay.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Ang aming mga magulang ay nagkasala at wala na; At aming pinasan ang kanilang mga kasamaan.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Mga alipin ay nangagpupuno sa amin: walang magligtas sa amin sa kanilang kamay.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Aming tinatamo ang aming tinapay sa pamamagitan ng kapahamakan ng aming buhay, dahil sa tabak sa ilang.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Ang aming balat ay maitim na parang hurno, dahil sa maningas na init ng kagutom.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Kanilang dinahas ang mga babae, sa Sion, ang mga dalaga sa mga bayan ng Juda.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Ang mga prinsipe ay nangabibitin ng kanilang kamay: ang mga mukha ng mga matanda ay hindi iginagalang.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Ang mga binata ay nangagpapasan ng gilingan, at ang mga bata ay nangadudulas sa lilim ng kahoy.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Ang mga matanda ay wala na sa pintuang-bayan. Ang mga binata'y wala na sa kanilang mga tugtugin.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Ang kagalakan ng aming puso ay naglikat; ang aming sayaw ay napalitan ng tangisan.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Ang putong ay nahulog mula sa aming ulo: sa aba namin! sapagka't kami ay nangagkasala.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Dahil dito ang aming puso ay nanglulupaypay; dahil sa mga bagay na ito ay nagdidilim ang aming mga mata;

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Dahil sa bundok ng Sion na nasira; nilalakaran ng mga zora.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Ikaw, Oh Panginoon, nananatili magpakailan man: ang iyong luklukan ay sa sali't saling lahi.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Bakit mo kami nililimot magpakailan man, at pinababayaan mo kaming totoong malaon?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Manumbalik ka sa amin, Oh Panginoon, at kami ay manunumbalik: baguhin mo ang aming mga araw na gaya nang una.

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Nguni't itinakuwil mo kaming lubos, ikaw ay totoong napoot sa amin.

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.