Psalms 49

Ouvi isto, vós todos os povos; inclinai os ouvidos, todos os habitantes do mundo,

Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm.

quer humildes quer grandes, tanto ricos como pobres.

Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi!

A minha boca falará a sabedoria, e a meditação do meu coração será de entendimento.

Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi!

Inclinarei os meus ouvidos a uma parábola; decifrarei o meu enigma ao som da harpa.

Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.

Por que temeria eu nos dias da adversidade, ao cercar-me a iniquidade dos meus perseguidores,

Nakłonię do przypowieści ucha mego, wyłożę przy harfie zagadkę moję.

dos que confiam nos seus bens e se gloriam na multidão das suas riquezas?

Przeczże się mam bać we złe dni, aby mię nieprawość tych, którzy mię depczą, miała ogarnąć?

Nenhum deles de modo algum pode remir a seu irmão, nem por ele dar um resgate a Deus,

Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.

(pois a redenção da sua vida é caríssima, de sorte que os seus recursos não dariam;)

Gdyż brata swego nikt żadnym sposobem nie odkupi, ani może dać Bogu okupu jego zań.

para que continuasse a viver para sempre, e não visse a cova.

(Albowiem drogi jest okup duszy ich, i nie może się ostać na wieki.)

Sim, ele verá que até os sábios morrem, que perecem igualmente o néscio e o estúpido, e deixam a outros os seus bens.

Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu.

O pensamento íntimo deles é que as suas casas são perpétuas e as suas habitações de geração em geração; dão às suas terras os seus próprios nomes.

Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje.

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi.

Este é o destino dos que confiam em si mesmos; o fim dos que se satisfazem com as suas próprias palavras.

Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.

Como ovelhas são postos na cova; a morte os pastoreia; ao romper do dia os retos terão domínio sobre eles; e a sua formosura se consumirá na sepultura, que lhes será por habitação.

Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.

Mas Deus remirá a minha alma do poder do sepulcro, pois me receberá.

Jako owce w grobie złożeni będą, śmierć ich strawi; ale sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku, a kształt ich zniszczony będzie w grobie, gdy ustąpią z mieszkania swego.

Não temas quando alguém se enriquece, quando a glória da sua casa aumenta.

Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela.

Pois, quando morrer, nada levará consigo; a sua glória não descerá após ele.

Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.

Ainda que ele, enquanto vivo, se considera feliz e os homens o louvam quando faz o bem a si mesmo,

Bo umierając nie weźmie nic z sobą, ani za nim zstąpi sława jego.

ele irá ter com a geração de seus pais; eles nunca mais verão a luz

A choć duszy swej za żywota swego pobłaża i chwalono go, gdy sobie dobrze czynił:

Mas o homem, embora esteja em honra, não permanece; antes é como os animais que perecem.

Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości. Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.