Job 16

Da tok Job til orde og sa:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Jeg har hørt meget som dette; I er plagsomme trøstere alle sammen.

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Blir det aldri ende på de vindige ord? Eller hvad egger dig til å svare?

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Også jeg kunde tale som I; om I var i mitt sted, kunde jeg sette ord sammen mot eder, og jeg kunde ryste på hodet over eder;

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

jeg kunde styrke eder med min munn, og mine lebers medynk kunde stille eders smerte.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

Om jeg taler, stilles ikke min smerte, og lar jeg det være, hvad lindring får jeg da?

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Ja, nu har han trettet mig ut; du har ødelagt hele mitt hus.

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Og du grep mig fatt - det blev et vidne mot mig; min magerhet stod op imot mig, like i mitt åsyn vidnet den mot mig.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Hans vrede sønderrev mig og forfulgte mig; han skar tenner imot mig; som min motstander hvesset han sine øine mot mig.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

De spilet op sin munn mot mig, med hån slo de mine kinnben; alle slo de sig sammen mot mig.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

Gud gir mig i urettferdige folks vold og styrter mig i ugudelige menneskers hender.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Jeg levde i ro; da sønderbrøt han mig, han grep mig i nakken og sønderknuste mig, han satte mig op til skive for sig.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Hans skyttere kringsatte mig, han kløvde mine nyrer uten barmhjertighet; han øste ut min galle på jorden.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Han rev i mig rift på rift; han stormet mot mig som en kjempe.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Jeg har sydd sekk om min hud og stukket mitt horn i støvet;

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

mitt ansikt er rødt av gråt, og over mine øielokk ligger det dødsskygge.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Og dog er det ingen urett i mine hender, og min bønn er ren.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

Å jord, dekk ikke mitt blod, og måtte det ikke være noget sted hvor mitt skrik stanser!

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

Selv nu har jeg mitt vidne i himmelen og i det høie en som kan stadfeste mine ord.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Stadig spotter mine venner mig; mot Gud skuer gråtende mitt øie,

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

at han må la mannen få rett i hans strid med Gud og menneskebarnet rett mot hans næste;

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

for få år vil det gå før jeg vandrer den vei som jeg ikke vender tilbake.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.