Lamentations 5

5:1

Emlékezzél meg Uram, mi esett meg rajtunk; tekintsd meg és lásd meg gyalázatunkat!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

5:2

A mi örökségünk idegenekre szállt; házaink a jövevényekéi.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

5:3

Apátlan árvák lettünk; anyáink, mint az özvegyek.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

5:4

Vizünket pénzért iszszuk, tűzifánkat áron kapjuk.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5:5

Nyakunknál fogva hajtatunk; elfáradtunk, nincsen nyugtunk.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

5:6

Égyiptomnak adtunk kezet, az assziroknak, hogy jóllakjunk kenyérrel.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

5:7

Apáink vétkeztek; nincsenek; mi hordozzuk vétkeiket.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

5:8

Szolgák uralkodnak rajtunk; nincs a ki megszabadítson kezökből.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

5:9

Életünk veszélyeztetésével szerezzük kenyerünket a pusztában levő fegyver miatt.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

5:10

Bőrünk, mint a kemencze, megfeketedett az éhség lázától.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

5:11

Az asszonyokat meggyalázták Sionban, a szűzeket Júda városaiban.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

5:12

A fejedelmeket kezökkel akasztották fel; a vének orczáit nem becsülik.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

5:13

Az ifjak a kézi malmot hordozzák, és a gyermekek a fahordásban botlanak el.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

5:14

A vének eltüntek a kapuból, *megszüntek* az ifjak énekelni.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

5:15

Oda van a mi szívünk öröme, gyászra fordult a mi körtánczunk.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

5:16

Elesett a mi fejünknek koronája, jaj most nékünk mert vétkeztünk!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

5:17

Ezért lett beteg a mi szívünk, ezekért homályosodtak meg a mi szemeink;

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

5:18

A Sion hegyéért, hogy elpusztult; rókák futkosnak azon!

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

5:19

Te Uram örökké megmaradsz; a te királyi széked nemzedékről nemzedékre!

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

5:20

Miért feledkezel el örökre mi rólunk? *miért* hagysz el minket hosszú időre?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

5:21

Téríts vissza Uram magadhoz és visszatérünk; újítsd meg a mi napjainkat, mint régen.

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

5:22

Mert bizony-bizony megvetettél minket; megharagudtál ránk felettébb!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.