Lamentations 5

Muista, Herra, kuinka meille tapahtui: katso ja näe meidän ylönkatsettamme.

Спомни си, ГОСПОДИ, какво ни стана! Погледни и виж позора ни.

Meidän perintömme on muukalaisten osaksi tullut, ja huoneemme ulkonaisten omaksi.

Наследството ни премина на чужди, къщите ни — на чужденци.

Me olemme orvot ilman isää, ja äitimme ovat niinkuin lesket.

Сирачета сме, без баща; майките ни са като вдовици.

Vettä, joka meidän omamme oli, me joimme rahalla, omat halot me ostimme hinnalla.

Пием водата си срещу сребро, дървата ни идват срещу заплащане.

kaulallamme me vaivaa kärsimme; ja ehkä me jo väsyneet olimme, ei kuitenkaan meille lepoa annettu.

Преследвачите ни са на шията ни, трудим се и не ни се дава почивка.

Meidän piti Egyptin ja Assyrian alle meitämme antaman, että me sittekin leipää ravinnoksemme saaneet olisimme.

На Египет подадохме ръка, на Асирия, за да се наситим с хляб.

Meidän isämme ovat syntiä tehneet, ja ei enään ole käsissä; ja meidän pitää heidän pahoja tekojansa nautitseman.

Бащите ни съгрешиха и ги няма, а ние носим беззаконията им.

Orjat meitä vallitsevat; ja ei ole kenkään, joka meitä heidän käsistänsä pelastaa.

Слуги владеят над нас, няма кой да ни изтръгне от ръката им.

Meidän pitää hakeman leipämme hengen paolla, miekan edessä korvessa.

Придобиваме хляба си с опасност за живота си заради меча, който ни заплашва в пустинята.

Meidän ihomme on poltettu, niinkuin pätsissä, hirmuisen nälän tähden.

Кожата ни почерня като пещ от ужасния глад.

He ovat vaimot Zionissa raiskanneet ja neitseet Juudan kaupungeissa.

Изнасилваха жени в Сион, девиците — в юдовите градове.

Ruhtinaat he ovat hirttäneet, ja vanhimpia ei he kunnioittaneet.

С техните ръце бяха обесени първенците, старейшините не бяха почетени.

Nuorukaiset piti jauhaman, ja piskuisten täytyi puita kantaissansa kompastua.

Младежи носят воденични камъни, децата падат под товара на дървата.

Vanhat puuttuivat porteista, ja nuorukaiset ei enään kanteletta soita.

Старейшините не седят вече в портите, младежите се отказаха от песните си.

Meidän sydämemme ilo loppui, meidän tanssimme on kääntynyt murheeksi.

Престана радостта на сърцето ни, хорото ни се обърна на жалеене.

Meidän päästämme on kruunu pudonnut; voi nyt meitä, että me niin olemme syntiä tehneet!

Венецът падна от главата ни. О, горко ни, защото съгрешихме!

Sentähden on myös sydämemme murheissansa; niiden tähden ovat meidän silmämme pimenneet;

Заради това чезне сърцето ни, заради тези неща потъмняха очите ни,

Zionin vuoren tähden, että se niin hävitetty on, että ketut hänessä juoksentelevat.

заради хълма Сион, който е опустошен; лисици ходят по него.

Mutta sinä Herra, joka ijankaikkisesti olet, ja istuimes ijästä ikään!

Но Ти, ГОСПОДИ, оставаш до века, Твоят престол е от поколение в поколение.

Miksis meidät ijankaikkisesti unohdat, ja niin kauvan meitä peräti hylkäät?

Защо ни забравяш навеки, оставяш ни за дълго време?

Palauta, Herra, meitä jälleen sinun tykös, että me taas palaisimme; uudista meidän päivämme niinkuin ne alusta olivat.

Върни ни, ГОСПОДИ, при Себе Си, за да се върнем; обнови дните ни както преди.

Oletkos meitä peräti heittänyt pois, ja sangen suuresti vihastunut meidän päällemme?

Или ще ни отхвърлиш съвсем, ще ни се разгневиш напълно?