Job 16

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Тогава Йов отговори и каза:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Много такива съм слушал; окаяни утешители сте всички вие!

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Имат ли край вятърничавите думи? Или какво те подбужда да отговаряш?

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Аз също можех да говоря като вас, да бе душата ви на мястото на моята душа. Можех думи против вас да трупам и глава да клатя срещу вас.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

Аз бих ви укрепил с устата си и утехата на устните ми би донесла облекчение.

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Ако говоря, болката ми не олеква, ако мълча, какво ме облекчава?

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Но Той сега ме изтощи. Ти цялото ми домочадие опустоши.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Сграбчил си ме и това е за свидетелство; мършавостта ми се изправя против мен и свидетелства в лицето ми.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Гневът Му ме разкъсва и преследва, със зъби скърца против мен, като противник остри против мен очите си.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

Отварят против мен устата си, по бузата ме удрят със презрение и против мен събират се.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Бог ме предава на неправедния, в ръцете на безбожните ме хвърля.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Бях в покой — Той ме разтърси, за врата ме хвана и разби ме, за Свой прицел ме постави.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Стрелците Му ме обикалят — пронизва без пощада бъбреците ми, излива жлъчката ми на земята.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Разцепва ме със пролом върху пролом, връх мен се спуска като великан.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Върху кожата си вретище уших и рога си в пръстта окалях.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Лицето ми от плач подпухна и смъртна сянка е върху клепачите ми,

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

макар в ръцете ми насилие да няма и да е чиста моята молитва.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

О, земьо, не покривай ти кръвта ми и нека няма място за вика ми!

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Ето, и сега свидетелят ми е в небето и този, що свидетелства за мен — във висините.

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Приятелите ми ми се присмиват. Окото ми рони сълзи към Бога,

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

за да защити правото на човек пред Бога и на човешки син — пред ближния му.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.

Защото преброените години отминават и аз ще отида на път, от който няма да се върна.