Job 17

روح من شکسته و عمر من به پایان رسیده و پایم به لب گور رسیده است.

Духът ми съкрушен е, гаснат дните ми, за мене вече гробища остават.

در همه‌جا می‌بینم که چگونه مردم مرا مسخره می‌کنند.

Присмиватели около мен не са ли, не почива ли окото ми на техните обиди?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Определи ми сега поръчител пред Себе Си; кой друг би ми подал ръка?

خدایا، تو خودت شاهد من باش، زیرا هیچ‌کس از من حمایت نمی‌کند، همه مرا گناهکار می‌دانند، تو هم آنها را کور کرده‌ای و نمی‌توانند حقیقت را درک کنند. نگذار که آنها بر من پیروز شوند.

Защото си скрил сърцето им от разум — затова и няма да ги възвисиш.

کسی‌که برای کسب منفعت از دوستان خود بدگویی کند، فرزندانش کور می‌شوند.

Който приятели предава на грабеж, очите на децата му ще чезнат.

خدا مرا مایهٔ تمسخر مردم ساخته و آنها به رویم تف می‌کنند.

Той ме е поставил за поговорка на хората и аз станах за заплюване в лицето.

چشمانم از غم تار گشته‌اند و از من سایه‌ای بیش باقی نمانده است.

Окото ми се помрачи от скръб и всичките ми части станаха като сянка.

آنانی که خود را درستکار می‌دانند، تعجّب می‌کنند؛ و آنها همگی مرا به بی‌خدایی متّهم کرده‌اند.

Правдивите ще се ужасят на това и невинният ще се възмущава против лицемера.

اشخاص نیک در کارهای خوب پیشرفت می‌نمایند و روز‌به‌روز قویتر می‌گردند.

А праведният ще се държи за пътя си и който е с чисти ръце, ще става все по-силен.

اگر همه بیایید و در برابر من بایستید، گمان نمی‌کنم که بتوانم شخص فهمیده‌ای در بین شما پیدا کنم.

Но вие всички, върнете се и елате; и един мъдър няма да намеря между вас.

عمر من به پایان رسیده است و آرزوهایم همه نقش بر آب شده‌اند.

Дните ми преминаха; пресякоха се намеренията ми, желанията на сърцето ми.

دوستانم می‌گویند: «از پی شامِ تاریک، روز روشن می‌آید.» امّا خودم می‌دانم که من همیشه در تاریکی باقی خواهم ماند.

Нощта направиха на ден и светлината близо е при мрака.

یگانه آرزوی من این است که به دنیای مردگان بروم و آنجا خانهٔ ابدی من باشد.

Ако чакам, жилището ми Шеол е, леглото си постлах във мрака.

گور را پدر و کِرمی را که مرا می‌خورد، مادر و خواهر خود خواهم خواند.

Към гроба викам: Ти си ми баща! — към червея: Ти — майка ми, сестра ми!

امید من کجاست؟ چه کسی آن را برایم پیدا می‌کند؟

Къде тогава е надеждата ми? Надеждата ми кой ще види?

امید من با من به گور نمی‌رود و با هم یک‌‌جا خاک نمی‌شویم.

Тя ще слезе в самотата на Шеол, когато заедно в пръстта покой намерим.