Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.

For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?