Lamentations 5

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio!

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto.

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato!

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri:

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età.

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo?

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo!

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.

Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi!