Lamentations 5

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Спомни си, ГОСПОДИ, какво ни стана! Погледни и виж позора ни.
Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Наследството ни премина на чужди, къщите ни — на чужденци.
Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Сирачета сме, без баща; майките ни са като вдовици.
Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Пием водата си срещу сребро, дървата ни идват срещу заплащане.
Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.
Преследвачите ни са на шията ни, трудим се и не ни се дава почивка.
Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.
На Египет подадохме ръка, на Асирия, за да се наситим с хляб.
Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Бащите ни съгрешиха и ги няма, а ние носим беззаконията им.
Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Слуги владеят над нас, няма кой да ни изтръгне от ръката им.
Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Придобиваме хляба си с опасност за живота си заради меча, който ни заплашва в пустинята.
Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Кожата ни почерня като пещ от ужасния глад.
Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
Изнасилваха жени в Сион, девиците — в юдовите градове.
De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.
С техните ръце бяха обесени първенците, старейшините не бяха почетени.
Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Младежи носят воденични камъни, децата падат под товара на дървата.
De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Старейшините не седят вече в портите, младежите се отказаха от песните си.
De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Престана радостта на сърцето ни, хорото ни се обърна на жалеене.
De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Венецът падна от главата ни. О, горко ни, защото съгрешихме!
Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
Заради това чезне сърцето ни, заради тези неща потъмняха очите ни,
Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
заради хълма Сион, който е опустошен; лисици ходят по него.
Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Но Ти, ГОСПОДИ, оставаш до века, Твоят престол е от поколение в поколение.
Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Защо ни забравяш навеки, оставяш ни за дълго време?
HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Върни ни, ГОСПОДИ, при Себе Си, за да се върнем; обнови дните ни както преди.
Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?
Или ще ни отхвърлиш съвсем, ще ни се разгневиш напълно?