Psalms 49

(Til sangmesteren. Af Koras sønner. En salme.) Hør det, alle Folkeslag, lyt til, al Verdens Folk,

Ey bütün halklar, dinleyin! Kulak verin hepiniz, ey dünyada yaşayanlar,

både høj og lav, både rig og fattig!

Halk çocukları, bey çocukları, Zenginler, yoksullar!

Min Mund skal tale Visdom, mit Hjerte udgransker Indsigt;

Bilgelik dökülecek ağzımdan, Anlayış sağlayacak içimdeki düşünceler,

jeg bøjer mit Øre til Tankesprog, råder min Gåde til Strengeleg.

Kulak vereceğim özdeyişlere, Lirle yorumlayacağım bilmecemi.

Hvorfor skulle jeg frygte i de onde dage, når mine lumske Fjender omringer mig med Brøde,

Niçin korkayım kötü günlerde Niyeti bozuk düşmanlarım çevremi sarınca?

de, som stoler på deres gods og bryster sig af deres store rigdom?

Onlar varlıklarına güvenir, Büyük servetleriyle böbürlenirler.

Visselig, ingen kan købe sin sjæl fri og give Gud en løsesum

Kimse kimsenin hayatının bedelini ödeyemez, Tanrı’ya fidye veremez.

- Prisen for hans sjæl blev for høj, for evigt måtte han opgive det - så han kunde blive i Live

Çünkü hayatın fidyesi büyüktür, Kimse ödemeye yeltenmemeli.

og aldrig få Graven at se;

Böyle olmasa, Sonsuza dek yaşar insan, Mezar yüzü görmez.

nej, han skal se den; Vismænd dør, både Dåre og Tåbe går bort. Deres Gods må de afstå til andre,

Kuşkusuz herkes biliyor bilgelerin öldüğünü, Aptallarla budalaların yok olduğunu. Mallarını başkalarına bırakıyorlar.

deres Grav er deres Hjem for evigt, deres Bolig Slægt efter Slægt, om Godser end fik deres Navn.

Mezarları, sonsuza dek evleri, Kuşaklar boyu konutları olacak, Topraklarına kendi adlarını verseler bile.

Trods Herlighed bliver Mennesket ikke, han er som Dyrene, der forgår.

Bütün gösterişine karşın geçicidir insan, Ölüp giden hayvanlar gibi.

Så går det dem, der tror sig trygge, så ender det for dem, deres Tale behager. - Sela.

Budalaların yolu, Onların sözünü onaylayanların sonu budur. Sela

I Dødsriget drives de ned som Får, deres Hyrde skal Døden være; de oprigtige træder på dem ved Gry, deres Skikkelse går Opløsning i Møde, Dødsriget er deres Bolig.

Sürü gibi ölüler diyarına sürülecekler, Ölüm güdecek onları. Tan ağarınca doğrular onlara egemen olacak, Cesetleri çürüyecek, Ölüler diyarı onlara konut olacak.

Men Gud udløser min Sjæl af Dødsrigets Hånd, thi han tager mig til sig. - Sela.

Ama Tanrı beni Ölüler diyarının pençesinden kurtaracak Ve yanına alacak. Sela

Frygt ej, når en Mand bliver rig, når hans Huses Herlighed øges;

Korkma biri zenginleşirse, Evinin görkemi artarsa.

thi intet tager han med i Døden, hans Herlighed følger ham ikke.

Çünkü ölünce hiçbir şey götüremez, Görkemi onunla mezara gitmez.

Priser han end i Live sig selv: "De lover dig for din Lykke!"

Yaşarken kendini mutlu saysa bile, Başarılı olunca övülse bile.

han vandrer til sine Fædres Slægt, der aldrig får Lyset at skue.

Atalarının kuşağına katılacak, Onlar ki asla ışık yüzü görmeyecekler.

Den, som lever i Herlighed, men uden Forstand, han er som Dyrene, der forgår.

Bütün gösterişine karşın anlayışsızdır insan, Ölüp giden hayvanlar gibi.