Psalms 50

(En salme af Asaf.) Gud, Gud HERREN talede og stævnede Jorden hid fra Sol i Opgang til Sol i Bjærge;

Güçlü olan Tanrı, RAB konuşuyor; Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar Yeryüzünün tümüne sesleniyor.

fra Zion, Skønhedens Krone, viste Gud sig i Stråleglans

Güzelliğin doruğu Siyon’dan Parıldıyor Tanrı.

vor Gud komme og tie ikke! - Foran ham gik fortærende Ild, omkring ham rasede Storm;

Tanrımız geliyor, sessiz kalmayacak, Önünde yanan ateş her şeyi kül ediyor, Çevresinde şiddetli bir fırtına esiyor.

han stævnede Himlen deroppe hid og Jorden for at dømme sit Folk:

Halkını yargılamak için Yere göğe sesleniyor:

"Saml mig mine fromme, der sluttede Pagt med mig ved Ofre!"

“Toplayın önüme sadık kullarımı, Kurban keserek benimle antlaşma yapanları.”

Og Himlen forkyndte hans Retfærd, at Gud er den, der dømmer. Sela.

Gökler O’nun doğruluğunu duyuruyor, Çünkü yargıç Tanrı’nın kendisidir. Sela

Hør, mit Folk, jeg vil tale, Israel, jeg vil vidne imod dig, Gud, din Gud er jeg!

“Ey halkım, dinle de konuşayım, Ey İsrail, sana karşı tanıklık edeyim: Ben Tanrı’yım, senin Tanrın’ım!

Jeg laster dig ikke for dine Slagtofre, dine Brændofre har jeg jo stadig for Øje;

Kurbanlarından ötürü seni azarlamıyorum, Yakmalık sunuların sürekli önümde.

jeg tager ej Tyre fra dit Hus eller Bukke fra dine Stalde;

Ne evinden bir boğa, Ne de ağıllarından bir teke alacağım.

thi mig tilhører alt Skovens Vildt, Dyrene på de tusinde Bjerge;

Çünkü bütün orman yaratıkları, Dağlardaki bütün hayvanlar benimdir.

jeg kender alle Bjergenes Fugle, har rede på Markens Vrimmel.

Dağlardaki bütün kuşları korurum, Kırlardaki bütün yabanıl hayvanlar benimdir.

Om jeg hungred, jeg sagde det ikke til dig, thi mit er Jorderig og dets Fylde!

Acıksam sana söylemezdim, Çünkü bütün dünya ve içindekiler benimdir.

Mon jeg æder Tyres Kød eller drikker Bukkes Blod?

Ben boğa eti yer miyim? Ya da keçi kanı içer miyim?

Lovsang skal du ofre til Gud og holde den Højeste dine Løfter.

Tanrı’ya şükran kurbanı sun, Yüceler Yücesi’ne adadığın adakları yerine getir.

Og kald på mig på Nødens Dag; jeg vil udfri dig, og du skal ære mig,

Sıkıntılı gününde seslen bana, Seni kurtarırım, sen de beni yüceltirsin.

Men til Den gudløse siger Gud: Hvi regner du op mine Bud og fører min Pagt i Munden,

Ama Tanrı kötüye şöyle diyor: “Kurallarımı ezbere okumaya Ya da antlaşmamı ağzına almaya ne hakkın var?

når du dog hader Tugt og kaster mine Ord bag din Ryg?

Çünkü yola getirilmekten nefret ediyor, Sözlerimi arkana atıyorsun.

Ser du en Tyv, slår du Følge med ham, med Horkarle bolder du til,

Hırsız görünce onunla dost oluyor, Zina edenlere ortak oluyorsun.

slipper Munden løs med ondt, din Tunge bærer på Svig.

Ağzını kötülük için kullanıyor, Dilini yalana koşuyorsun.

Du sidder og skænder din Broder, bagtaler din Moders Søn;

Oturup kardeşine karşı konuşur, Annenin oğluna kara çalarsın.

det gør du, og jeg skulde tie, og du skulde tænke, jeg er som du! Revse dig vil jeg og gøre dig det klart.

Sen bunları yaptın, ben sustum, Beni kendin gibi sandın. Seni azarlıyorum, Suçlarını gözünün önüne seriyorum.

Mærk jer det, I, som glemmer Gud, at jeg ikke skal rive jer redningsløst sønder.

“Dikkate alın bunu, ey Tanrı’yı unutan sizler! Yoksa parçalarım sizi, kurtaran olmaz.

Den, der ofrer Taksigelse, ærer mig; den, der agter på Vejen, lader jeg se Guds Frelse.

Kim şükran kurbanı sunarsa beni yüceltir; Yolunu düzeltene kurtarışımı göstereceğim.”