Psalms 139

(Til Sangmesteren. Af David. En Salme.) HERRE, du ransager mig og kender mig!

Ya RAB, sınayıp tanıdın beni.

Du ved, når jeg står op, du fatter min Tanke i Frastand,

Oturup kalkışımı bilirsin, Niyetimi uzaktan anlarsın.

du har Rede på, hvor jeg går eller ligger, og alle mine Veje kender du grant.

Gittiğim yolu, yattığım yeri inceden inceye elersin, Bütün yaptıklarımdan haberin var.

Thi før Ordet er til på min Tunge, se, da ved du det, HERRE, til fulde.

Daha sözü ağzıma almadan, Söyleyeceğim her şeyi bilirsin, ya RAB.

Bagfra og forfra omslutter du mig, du lægger din Hånd på mig.

Beni çepeçevre kuşattın, Elini üzerime koydun.

At fatte det er mig for underfuldt, for højt, jeg evner det ikke!

Kaldıramam böylesi bir bilgiyi, Başa çıkamam, erişemem.

Hvorhen skal jeg gå for din Ånd, og hvor skal jeg fly for dit Åsyn?

Nereye gidebilirim senin Ruhun’dan, Nereye kaçabilirim huzurundan?

Farer jeg op til Himlen, da er du der, reder jeg Leje i Dødsriget, så er du der;

Göklere çıksam, oradasın, Ölüler diyarına yatak sersem, yine oradasın.

tager jeg Morgenrødens Vinger, fæster jeg Bo, hvor Havet ender,

Seherin kanatlarını alıp uçsam, Denizin ötesine konsam,

da vil din Hånd også lede mig der, din højre holde mig fast!

Orada bile elin yol gösterir bana, Sağ elin tutar beni.

Og siger jeg: "Mørket skal skjule mig, Lyset blive Nat omkring mig!"

Desem ki, “Karanlık beni kaplasın, Çevremdeki aydınlık geceye dönsün.”

så er Mørket ej mørkt for dig, og Natten er klar som Dagen, Mørket er som Lyset.

Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için, Gece, gündüz gibi ışıldar, Karanlıkla aydınlık birdir senin için.

Thi du har dannet mine Nyrer, vævet mig i Moders Liv.

İç varlığımı sen yarattın, Annemin rahminde beni sen ördün.

Jeg vil takke dig, fordi jeg er underfuldt skabt; underfulde er dine Gerninger, det kender min Sjæl til fulde.

Sana övgüler sunarım, Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım. Ne harika işlerin var! Bunu çok iyi bilirim.

Mine Ben var ikke skjult for dig, da jeg blev skabt i Løndom, virket i Jordens Dyb;

Gizli yerde yaratıldığımda, Yerin derinliklerinde örüldüğümde, Bedenim senden gizli değildi.

som Foster så dine Øjne mig, i din Bog var de alle skrevet, Dagene var bestemt, før en eneste af dem var kommet.

Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni; Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden, Hepsi senin kitabına yazılmıştı.

Hvor kostelige er dine Tanker mig, Gud, hvor stor er dog deres Sum!

Hakkımdaki düşüncelerin ne değerli, ey Tanrı, Sayıları ne çok!

Tæller jeg dem, er de flere end Sandet, jeg vågner - og end er jeg hos dig.

Kum tanelerinden fazladır saymaya kalksam. Uyanıyorum, hâlâ seninleyim.

Vilde du dog dræbe de gudløse, Gud, måtte Blodets Mænd vige fra mig,

Ey Tanrı, keşke kötüleri öldürsen! Ey eli kanlı insanlar, uzaklaşın benden!

de, som taler om dig på Skrømt og sværger falsk ved dit Navn.

Çünkü senin için kötü konuşuyorlar, Adını kötüye kullanıyor düşmanların.

Jeg hader jo dem, der hader dig, HERRE, og væmmes ved dem, der står dig imod;

Ya RAB, nasıl tiksinmem senden tiksinenlerden? Nasıl iğrenmem sana başkaldıranlardan?

med fuldt Had bader jeg dem, de er også mine Fjender.

Onlardan tümüyle nefret ediyor, Onları düşman sayıyorum.

Ransag mig, Gud, og kend mit Hjerte, prøv mig og kend mine Tanker!

Ey Tanrı, yokla beni, tanı yüreğimi, Sına beni, öğren kaygılarımı.

Se, om jeg er på Smertens Vej, og led mig på Evigheds Vej!

Bak, seni gücendiren bir yönüm var mı, Öncülük et bana sonsuz yaşam yolunda!