Lamentations 5

HERRE, kom vor skæbne i Hu, sku ned og se vor skændsel!

Anımsa, ya RAB, başımıza geleni, Bak da utancımızı gör.

Vor Arvelod tilfaldt fremmede, Udlændinge fik vore Huse.

Mülkümüz yabancılara geçti, Evlerimiz ellere.

Forældreløse, faderløse er vi, som Enker er vore Mødre.

Öksüz kaldık, babasız, Annelerimiz dul kadınlara döndü.

Vort Drikkevand må vi købe, betale må vi vort Brænde.

Suyumuzu parayla içtik, Odunumuzu parayla almak zorunda kaldık.

Åget trykker vor Nakke, vi trættes og finder ej Hvile.

Bizi kovalayanlar ensemizde, Yorgun düştük, rahatımız yok.

Ægypten rakte vi Hånd, Assur, for at mættes med Brød.

Ekmek için Mısır’a, Asur’a el açtık.

Vore Fædre, som synded, er borte, og vi må bære deres Skyld.

Atalarımız günah işledi, Ama artık onlar yok; Suçlarının cezasını biz yüklendik.

Over os råder Trælle, ingen frier os fra dem.

Köleler üstümüzde saltanat sürüyor, Bizi ellerinden kurtaracak kimse yok.

Med Livsfare henter vi vort Brød, udsatte for Ørkenens Sværd.

Çöldeki kılıçlı haydutlar yüzünden Ekmeğimizi canımız pahasına kazanıyoruz.

Vor Hud er sværtet som en Ovn af Hungerens svidende Lue.

Kıtlığın yakıcı sıcağından Derimiz fırın gibi kızardı.

De skændede kvinder i Zion, Jomfruer i Judas Byer.

Siyon’da kadınların, Yahuda kentlerinde erden kızların ırzına geçtiler.

Fyrster greb de og hængte, tog intet Hensyn til gamle.

Önderler ellerinden asıldı, Yaşlılar saygı görmedi.

Ynglinge sattes til Kværnen, under Brændeknippet segnede Drenge.

Değirmen taşını gençler çevirdi, Çocuklar odun yükü altında tökezledi.

De gamle forsvandt fra Porten, de unge fra Strengenes Leg.

Yaşlılar kent kapısında oturmaz oldu, Gençler saz çalmaz oldu.

Vort Hjertes Glæde er borte, vor Dans er vendt til Sorg.

Yüreğimizin sevinci durdu, Oyunumuz yasa döndü.

Kronen faldt af vort Hoved, ve os, at vi har syndet!

Taç düştü başımızdan, Vay başımıza! Çünkü günah işledik.

Vort Hjerte blev derfor sygt, derfor vort Øje mørkt:

Bu yüzden yüreğimiz baygın, Bunlardan ötürü gözlerimiz karardı.

For Zions Bjerg, som er øde, Ræve tumler sig der.

Viran olan Siyon Dağı’nın üstünde Çakallar geziyor!

Du, HERRE, troner for evigt, fra Slægt til Slægt står din trone.

[] Ama sen, sonsuza dek tahtında oturursun, ya RAB, Egemenliğin kuşaklar boyu sürer.

Hvi glemmer du os bestandig og svigter os alle dage?

Niçin bizi hep unutuyorsun, Neden bizi uzun süre terk ediyorsun?

Omvend os, HERRE, til dig, så vender vi om, giv os nye Dage, som fordum!

Bizi kendine döndür, ya RAB, döneriz, Eski günlerimizi geri ver.

Eller har du helt stødt os bort, er din Vrede mod os uden Ende?

Bizi büsbütün attıysan, Bize çok öfkelenmiş olmalısın.