Lamentations 5

HERRE, kom vor skæbne i Hu, sku ned og se vor skændsel!

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

Vor Arvelod tilfaldt fremmede, Udlændinge fik vore Huse.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

Forældreløse, faderløse er vi, som Enker er vore Mødre.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

Vort Drikkevand må vi købe, betale må vi vort Brænde.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

Åget trykker vor Nakke, vi trættes og finder ej Hvile.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

Ægypten rakte vi Hånd, Assur, for at mættes med Brød.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

Vore Fædre, som synded, er borte, og vi må bære deres Skyld.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

Over os råder Trælle, ingen frier os fra dem.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

Med Livsfare henter vi vort Brød, udsatte for Ørkenens Sværd.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

Vor Hud er sværtet som en Ovn af Hungerens svidende Lue.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

De skændede kvinder i Zion, Jomfruer i Judas Byer.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

Fyrster greb de og hængte, tog intet Hensyn til gamle.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

Ynglinge sattes til Kværnen, under Brændeknippet segnede Drenge.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

De gamle forsvandt fra Porten, de unge fra Strengenes Leg.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

Vort Hjertes Glæde er borte, vor Dans er vendt til Sorg.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

Kronen faldt af vort Hoved, ve os, at vi har syndet!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

Vort Hjerte blev derfor sygt, derfor vort Øje mørkt:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

For Zions Bjerg, som er øde, Ræve tumler sig der.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

Du, HERRE, troner for evigt, fra Slægt til Slægt står din trone.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

Hvi glemmer du os bestandig og svigter os alle dage?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

Omvend os, HERRE, til dig, så vender vi om, giv os nye Dage, som fordum!

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

Eller har du helt stødt os bort, er din Vrede mod os uden Ende?

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.