Lamentations 5

Спомни си, ГОСПОДИ, какво ни стана! Погледни и виж позора ни.

Muista, Herra, kuinka meille tapahtui: katso ja näe meidän ylönkatsettamme.

Наследството ни премина на чужди, къщите ни — на чужденци.

Meidän perintömme on muukalaisten osaksi tullut, ja huoneemme ulkonaisten omaksi.

Сирачета сме, без баща; майките ни са като вдовици.

Me olemme orvot ilman isää, ja äitimme ovat niinkuin lesket.

Пием водата си срещу сребро, дървата ни идват срещу заплащане.

Vettä, joka meidän omamme oli, me joimme rahalla, omat halot me ostimme hinnalla.

Преследвачите ни са на шията ни, трудим се и не ни се дава почивка.

kaulallamme me vaivaa kärsimme; ja ehkä me jo väsyneet olimme, ei kuitenkaan meille lepoa annettu.

На Египет подадохме ръка, на Асирия, за да се наситим с хляб.

Meidän piti Egyptin ja Assyrian alle meitämme antaman, että me sittekin leipää ravinnoksemme saaneet olisimme.

Бащите ни съгрешиха и ги няма, а ние носим беззаконията им.

Meidän isämme ovat syntiä tehneet, ja ei enään ole käsissä; ja meidän pitää heidän pahoja tekojansa nautitseman.

Слуги владеят над нас, няма кой да ни изтръгне от ръката им.

Orjat meitä vallitsevat; ja ei ole kenkään, joka meitä heidän käsistänsä pelastaa.

Придобиваме хляба си с опасност за живота си заради меча, който ни заплашва в пустинята.

Meidän pitää hakeman leipämme hengen paolla, miekan edessä korvessa.

Кожата ни почерня като пещ от ужасния глад.

Meidän ihomme on poltettu, niinkuin pätsissä, hirmuisen nälän tähden.

Изнасилваха жени в Сион, девиците — в юдовите градове.

He ovat vaimot Zionissa raiskanneet ja neitseet Juudan kaupungeissa.

С техните ръце бяха обесени първенците, старейшините не бяха почетени.

Ruhtinaat he ovat hirttäneet, ja vanhimpia ei he kunnioittaneet.

Младежи носят воденични камъни, децата падат под товара на дървата.

Nuorukaiset piti jauhaman, ja piskuisten täytyi puita kantaissansa kompastua.

Старейшините не седят вече в портите, младежите се отказаха от песните си.

Vanhat puuttuivat porteista, ja nuorukaiset ei enään kanteletta soita.

Престана радостта на сърцето ни, хорото ни се обърна на жалеене.

Meidän sydämemme ilo loppui, meidän tanssimme on kääntynyt murheeksi.

Венецът падна от главата ни. О, горко ни, защото съгрешихме!

Meidän päästämme on kruunu pudonnut; voi nyt meitä, että me niin olemme syntiä tehneet!

Заради това чезне сърцето ни, заради тези неща потъмняха очите ни,

Sentähden on myös sydämemme murheissansa; niiden tähden ovat meidän silmämme pimenneet;

заради хълма Сион, който е опустошен; лисици ходят по него.

Zionin vuoren tähden, että se niin hävitetty on, että ketut hänessä juoksentelevat.

Но Ти, ГОСПОДИ, оставаш до века, Твоят престол е от поколение в поколение.

Mutta sinä Herra, joka ijankaikkisesti olet, ja istuimes ijästä ikään!

Защо ни забравяш навеки, оставяш ни за дълго време?

Miksis meidät ijankaikkisesti unohdat, ja niin kauvan meitä peräti hylkäät?

Върни ни, ГОСПОДИ, при Себе Си, за да се върнем; обнови дните ни както преди.

Palauta, Herra, meitä jälleen sinun tykös, että me taas palaisimme; uudista meidän päivämme niinkuin ne alusta olivat.

Или ще ни отхвърлиш съвсем, ще ни се разгневиш напълно?

Oletkos meitä peräti heittänyt pois, ja sangen suuresti vihastunut meidän päällemme?