Lamentations 5

Спомни си, ГОСПОДИ, какво ни стана! Погледни и виж позора ни.

خداوندا، به یادآور که چه بلایی بر سر ما آمده است: ببین که چگونه خوار و رسوا شده‌ایم!

Наследството ни премина на чужди, къщите ни — на чужденци.

سرزمین موروثی ما به دست بیگانگان افتاده است و در خانه‌های ما مردم بیگانه زندگی می‌کنند.

Сирачета сме, без баща; майките ни са като вдовици.

ما یتیم شده‌ایم. پدران ما به دست دشمن کشته شده و مادران ما بیوه شده‌اند.

Пием водата си срещу сребро, дървата ни идват срещу заплащане.

آبی را که می‌خوریم و هیزمی را که برای آتش به کار می‌بریم، باید بخریم.

Преследвачите ни са на шията ни, трудим се и не ни се дава почивка.

باری سخت و دشوار بر دوش خود می‌کشیم. خسته و ناتوان شده‌ایم و راحتی نداریم.

На Египет подадохме ръка, на Асирия, за да се наситим с хляб.

پیش مردم مصر و آشور دست دراز کردیم تا لقمه نانی به ما بدهند و زنده بمانیم.

Бащите ни съгрешиха и ги няма, а ние носим беззаконията им.

نیاکان ما گناه کردند امّا آنها از بین رفتند و اینک ما تاوان گناه آنها را پس می‌دهیم.

Слуги владеят над нас, няма кой да ни изтръгне от ръката им.

غلامان بر ما حکومت می‌کنند و کسی نیست که ما را از قدرت آنها نجات بدهد.

Придобиваме хляба си с опасност за живота си заради меча, който ни заплашва в пустинята.

یک لقمه نان را در بیابان با خطر جان به دست می‌آوریم.

Кожата ни почерня като пещ от ужасния глад.

از شدّت گرسنگی در تب می‌سوزیم و پوست بدن ما همچون تنورِ داغ است.

Изнасилваха жени в Сион, девиците — в юдовите градове.

همسران ما در کوه صهیون مورد تجاوز قرار گرفتند و دختران ما در تمام روستاهای یهودیه مجبور شدند خود را تسلیم کنند.

С техните ръце бяха обесени първенците, старейшините не бяха почетени.

رهبران ما را به دار آویخته‌اند و به ریش‌سفیدان ما بی‌احترامی شده است.

Младежи носят воденични камъни, децата падат под товара на дървата.

از جوانان ما در آسیاب کار می‌کشند و اطفال ما در زیر بارِ گران هیزم، از پا می‌افتند.

Старейшините не седят вече в портите, младежите се отказаха от песните си.

پیر مردان ما دیگر در کنار دروازهٔ شهر دیده نمی‌شوند و جوانان ما دیگر آواز نمی‌خوانند.

Престана радостта на сърцето ни, хорото ни се обърна на жалеене.

خوشی و سرور از دلهای ما رخت بربسته و رقص و پایکوبی ما به ماتم تبدیل شده است.

Венецът падна от главата ни. О, горко ни, защото съгрешихме!

وای بر ما که گناه کردیم و تاج جلال و افتخار را از دست دادیم.

Заради това чезне сърцето ни, заради тези неща потъмняха очите ни,

دلهای ما بی‌تاب و چشمان ما تار گشته‌اند،

заради хълма Сион, който е опустошен; лисици ходят по него.

زیرا کوه صهیون، ویران و محل گشت و گذار شغالان شده است.

Но Ти, ГОСПОДИ, оставаш до века, Твоят престол е от поколение в поколение.

خداوندا، تو فرمانروای ابدی جهان هستی و تاج و تخت تو بی‌زوال است.

Защо ни забравяш навеки, оставяш ни за дълго време?

چرا ما را برای همیشه از یاد بردی؟ چرا ما را برای مدّتی طولانی ترک کردی؟

Върни ни, ГОСПОДИ, при Себе Си, за да се върнем; обнови дните ни както преди.

ای خداوند، ما را دوباره به سوی خود بازگردان و جلال پیشین ما را بازگردان.

Или ще ни отхвърлиш съвсем, ще ни се разгневиш напълно?

آیا ما را بکلّی ترک کرده و از ما بی‌نهایت خشمگین هستی؟