Job 16

Тогава Йов отговори и каза:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Много такива съм слушал; окаяни утешители сте всички вие!

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Имат ли край вятърничавите думи? Или какво те подбужда да отговаряш?

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Аз също можех да говоря като вас, да бе душата ви на мястото на моята душа. Можех думи против вас да трупам и глава да клатя срещу вас.

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Аз бих ви укрепил с устата си и утехата на устните ми би донесла облекчение.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

Ако говоря, болката ми не олеква, ако мълча, какво ме облекчава?

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Но Той сега ме изтощи. Ти цялото ми домочадие опустоши.

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Сграбчил си ме и това е за свидетелство; мършавостта ми се изправя против мен и свидетелства в лицето ми.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Гневът Му ме разкъсва и преследва, със зъби скърца против мен, като противник остри против мен очите си.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

Отварят против мен устата си, по бузата ме удрят със презрение и против мен събират се.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

Бог ме предава на неправедния, в ръцете на безбожните ме хвърля.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Бях в покой — Той ме разтърси, за врата ме хвана и разби ме, за Свой прицел ме постави.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Стрелците Му ме обикалят — пронизва без пощада бъбреците ми, излива жлъчката ми на земята.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Разцепва ме със пролом върху пролом, връх мен се спуска като великан.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

Върху кожата си вретище уших и рога си в пръстта окалях.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Лицето ми от плач подпухна и смъртна сянка е върху клепачите ми,

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

макар в ръцете ми насилие да няма и да е чиста моята молитва.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

О, земьо, не покривай ти кръвта ми и нека няма място за вика ми!

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

Ето, и сега свидетелят ми е в небето и този, що свидетелства за мен — във висините.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Приятелите ми ми се присмиват. Окото ми рони сълзи към Бога,

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

за да защити правото на човек пред Бога и на човешки син — пред ближния му.

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

Защото преброените години отминават и аз ще отида на път, от който няма да се върна.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.