Job 10

Життя моє стало бридке для моєї душі... Нехай нарікання своє я на себе пущу, нехай говорю я в гіркоті своєї душі!
از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.
Скажу Богові я: Не осуджуй мене! Повідом же мене, чого став Ти зо мною на прю?
خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟
Чи це добре Тобі, що Ти гнобиш мене, що погорджуєш творивом рук Своїх, а раду безбожних освітлюєш?
آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟
Хіба маєш Ти очі тілесні? Чи Ти бачиш так само, як бачить людина людину?
آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟
Хіба Твої дні як дні людські, чи літа Твої як дні мужа,
آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است
що шукаєш провини моєї й вивідуєш гріх мій,
پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟
хоч відаєш Ти, що я не беззаконник, та нема, хто б мене врятував від Твоєї руки?
خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.
Твої руки створили мене і вчинили мене, потім Ти обернувся і губиш мене...
تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.
Пам'ятай, що мов глину мене обробив Ти, і в порох мене обертаєш.
به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.
Чи не ллєш мене, мов молоко, і не згустив Ти мене, мов на сир?
تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.
Ти шкірою й тілом мене зодягаєш, і сплів Ти мене із костей та із жил.
با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.
Життя й милість подав Ти мені, а опіка Твоя стерегла мого духа.
به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.
А оце заховав Ти у серці Своєму, я знаю, що є воно в Тебе:
امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.
якщо я грішу, Ти мене стережеш, та з провини моєї мене не очищуєш...
تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.
Якщо я провинюся, то горе мені! А якщо я невинний, не смію підняти свою голову, ситий стидом та напоєний горем своїм!...
هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.
А коли піднесеться вона, то Ти ловиш мене, як той лев, і знову предивно зо мною поводишся:
اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.
поновлюєш свідків Своїх проти мене, помножуєш гнів Свій на мене, військо за військом на мене Ти шлеш...
تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.
І нащо з утроби Ти вивів мене? Я був би помер, і жоднісіньке око мене не побачило б,
چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.
як нібито не існував був би я, перейшов би з утроби до гробу...
مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.
Отож, дні мої нечисленні, перестань же, й від мене вступись, і нехай не турбуюся я бодай трохи,
از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.
поки я не піду й не вернуся! до краю темноти та смертної тіні,
بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.
до темного краю, як морок, до тьмяного краю, в якому порядків нема, і де світло, як темрява...
به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.