Job 16

Eyüp şöyle yanıtladı:

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

من این سخنان را بسیار شنیده‌ام. تسلّی شما مرا زیادتر عذاب می‌دهد.

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

تا به کی به این حرفهای بیهوده ادامه می‌دهید؟ آیا شما باید همیشه حرف آخر را بزنید؟

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

اگر من هم به جای شما بودم می‌توانستم چنین سخنانی بگویم و به عنوان اعتراض سر خود را تکان بدهم.

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

امّا من شما را نصیحت می‌کردم و با سخنان گرم، شما را تسلّی می‌دادم.

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

هرچه بگویم، از درد و رنج من کاسته نمی‌شود و اگر هم ساکت بمانم، دردم دوا نخواهد شد.

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

زیرا تو ای خدا، مرا از زندگی خسته کرده‌ای و خانواده‌ام را از بین برده‌ای.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

تو عرصه را بر من تنگ کردی و دشمن من شدی. من لاغر و استخوانی شده‌ام و مردم این را نتیجهٔ گناهان من می‌دانند.

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

تو با خشم خود، گوشت بدنم را پاره کرده‌ای، با دیدهٔ نفرت به من نگاه می‌کنی و مرا دشمن خود می‌پنداری.

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

مردم مرا مسخره می‌کنند و به دور من جمع شده به روی من سیلی می‌زنند.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

خدا مرا به دست مردم ظالم و شریر سپرده است.

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

من زندگی آرام و آسوده‌ای داشتم، امّا او گلوی مرا گرفت و مرا تکه‌تکه کرد. حالا هم مرا هدف خود قرار داده،

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

تیرهای خود را از هر سو به سوی من پرتاب می‌کند، مرا زخمی می‌کند و رحمی نشان نمی‌دهد.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

او مانند یک جنگجو حمله می‌کند و پی‌در‌پی مرا زخمی می‌کند.

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

لباس سوگواری پوشیده و در خاک ذلّت نشسته‌ام.

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

از بس گریه کرده‌ام، چشمانم سرخ شده و دیدگانم را تاریکی فراگرفته است.

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

امّا من شخص شریری نیستم و دعای من از صمیم قلب است.

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

ای زمین، خون مرا مپوشان و مگذار فریاد عدالت‌خواهی من خاموش گردد.

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

شاهد من در آسمان است و برای من شفاعت می‌کند.

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

دوستان من مسخره‌ام می‌کنند، امّا من سیل اشک را در حضور خدا جاری می‌سازم

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

و پیش او التماس می‌کنم که به عنوان یک دوست به من گوش بدهد و حرفهای مرا بشنود.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.

زیرا بزودی می‌میرم و به جایی می‌روم که از آنجا امید بازگشت نیست.