Psalms 139

Ya RAB, sınayıp tanıdın beni.

(Til Sangmesteren. Af David. En Salme.) HERRE, du ransager mig og kender mig!

Oturup kalkışımı bilirsin, Niyetimi uzaktan anlarsın.

Du ved, når jeg står op, du fatter min Tanke i Frastand,

Gittiğim yolu, yattığım yeri inceden inceye elersin, Bütün yaptıklarımdan haberin var.

du har Rede på, hvor jeg går eller ligger, og alle mine Veje kender du grant.

Daha sözü ağzıma almadan, Söyleyeceğim her şeyi bilirsin, ya RAB.

Thi før Ordet er til på min Tunge, se, da ved du det, HERRE, til fulde.

Beni çepeçevre kuşattın, Elini üzerime koydun.

Bagfra og forfra omslutter du mig, du lægger din Hånd på mig.

Kaldıramam böylesi bir bilgiyi, Başa çıkamam, erişemem.

At fatte det er mig for underfuldt, for højt, jeg evner det ikke!

Nereye gidebilirim senin Ruhun’dan, Nereye kaçabilirim huzurundan?

Hvorhen skal jeg gå for din Ånd, og hvor skal jeg fly for dit Åsyn?

Göklere çıksam, oradasın, Ölüler diyarına yatak sersem, yine oradasın.

Farer jeg op til Himlen, da er du der, reder jeg Leje i Dødsriget, så er du der;

Seherin kanatlarını alıp uçsam, Denizin ötesine konsam,

tager jeg Morgenrødens Vinger, fæster jeg Bo, hvor Havet ender,

Orada bile elin yol gösterir bana, Sağ elin tutar beni.

da vil din Hånd også lede mig der, din højre holde mig fast!

Desem ki, “Karanlık beni kaplasın, Çevremdeki aydınlık geceye dönsün.”

Og siger jeg: "Mørket skal skjule mig, Lyset blive Nat omkring mig!"

Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için, Gece, gündüz gibi ışıldar, Karanlıkla aydınlık birdir senin için.

så er Mørket ej mørkt for dig, og Natten er klar som Dagen, Mørket er som Lyset.

İç varlığımı sen yarattın, Annemin rahminde beni sen ördün.

Thi du har dannet mine Nyrer, vævet mig i Moders Liv.

Sana övgüler sunarım, Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım. Ne harika işlerin var! Bunu çok iyi bilirim.

Jeg vil takke dig, fordi jeg er underfuldt skabt; underfulde er dine Gerninger, det kender min Sjæl til fulde.

Gizli yerde yaratıldığımda, Yerin derinliklerinde örüldüğümde, Bedenim senden gizli değildi.

Mine Ben var ikke skjult for dig, da jeg blev skabt i Løndom, virket i Jordens Dyb;

Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni; Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden, Hepsi senin kitabına yazılmıştı.

som Foster så dine Øjne mig, i din Bog var de alle skrevet, Dagene var bestemt, før en eneste af dem var kommet.

Hakkımdaki düşüncelerin ne değerli, ey Tanrı, Sayıları ne çok!

Hvor kostelige er dine Tanker mig, Gud, hvor stor er dog deres Sum!

Kum tanelerinden fazladır saymaya kalksam. Uyanıyorum, hâlâ seninleyim.

Tæller jeg dem, er de flere end Sandet, jeg vågner - og end er jeg hos dig.

Ey Tanrı, keşke kötüleri öldürsen! Ey eli kanlı insanlar, uzaklaşın benden!

Vilde du dog dræbe de gudløse, Gud, måtte Blodets Mænd vige fra mig,

Çünkü senin için kötü konuşuyorlar, Adını kötüye kullanıyor düşmanların.

de, som taler om dig på Skrømt og sværger falsk ved dit Navn.

Ya RAB, nasıl tiksinmem senden tiksinenlerden? Nasıl iğrenmem sana başkaldıranlardan?

Jeg hader jo dem, der hader dig, HERRE, og væmmes ved dem, der står dig imod;

Onlardan tümüyle nefret ediyor, Onları düşman sayıyorum.

med fuldt Had bader jeg dem, de er også mine Fjender.

Ey Tanrı, yokla beni, tanı yüreğimi, Sına beni, öğren kaygılarımı.

Ransag mig, Gud, og kend mit Hjerte, prøv mig og kend mine Tanker!

Bak, seni gücendiren bir yönüm var mı, Öncülük et bana sonsuz yaşam yolunda!

Se, om jeg er på Smertens Vej, og led mig på Evigheds Vej!