Job 10

ESTÁ mi alma aburrida de mi vida: Daré yo suelta á mi queja sobre mí, Hablaré con amargura de mi alma.

Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.

Diré á Dios: no me condenes; Hazme entender por qué pleiteas conmigo.

Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.

¿Parécete bien que oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?

Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?

¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?

¿Son tus días como los días del hombre, Ó tus años como los tiempos humanos,

Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,

Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,

Sobre saber tú que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano libre?

Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?

Tus manos me formaron y me compusieron Todo en contorno: ¿y así me deshaces?

Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!

Acuérdate ahora que como á lodo me diste forma: ¿Y en polvo me has de tornar?

Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.

¿No me fundiste como leche, Y como un queso me cuajaste?

Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.

Vestísteme de piel y carne, Y cubrísteme de huesos y nervios.

Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.

Vida y misericordia me concediste, Y tu visitación guardó mi espíritu.

Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.

Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; Yo sé que esto está cerca de ti.

Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:

Si pequé, tú me has observado, Y no me limpias de mi iniquidad.

Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.

Si fuere malo, ¡ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, Estando harto de deshonra, Y de verme afligido.

Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.

Y subirá de punto, pues me cazas como á león, Y tornas á hacer en mí maravillas.

Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.

Renuevas contra mí tus plagas, Y aumentas conmigo tu furor, Remudándose sobre mí ejércitos.

Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.

¿Por qué me sacaste de la matriz? Habría yo espirado, y no me vieran ojos.

Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!

Fuera, como si nunca hubiera sido, Llevado desde el vientre á la sepultura.

Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.

¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me conforte un poco.

Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,

Antes que vaya para no volver, Á la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;

Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,

Tierra de oscuridad, lóbrega Como sombra de muerte, sin orden, Y que aparece como la oscuridad misma.

En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.