Job 10

Tendo tédio à minha vida; darei livre curso à minha queixa, falarei na amargura da minha alma:

“Yaşamımdan usandım, Özgürce yakınacak, İçimdeki acıyla konuşacağım.

Direi a Deus: Não me condenes; faze-me saber por que contendes comigo.

Tanrı’ya: Beni suçlama diyeceğim, Ama söyle, niçin benimle çekişiyorsun.

Tens prazer em oprimir, em desprezar a obra das tuas mãos e favorecer o desígnio dos ímpios?

Hoşuna mı gidiyor gaddarlık etmek, Kendi ellerinin emeğini reddedip Kötülerin tasarılarını onaylamak?

Tens tu olhos de carne? Ou vês tu como vê o homem?

Sende insan gözü mü var? İnsanın gördüğü gibi mi görüyorsun?

São os teus dias como os dias do homem? Ou são os teus anos como os anos de um homem,

Günlerin ölümlü birinin günleri gibi, Yılların insanın yılları gibi mi ki,

para te informares da minha iniquidade, e averiguares o meu pecado,

Suçumu arıyor, Günahımı araştırıyorsun?

ainda que tu sabes que eu não sou ímpio, e que não há ninguém que possa livrar-me da tua mão?

Kötü olmadığımı, Senin elinden beni kimsenin kurtaramayacağını biliyorsun.

As tuas mãos me fizeram e me deram forma; e te voltas agora para me consumir?

“Senin ellerin bana biçim verdi, beni yarattı, Şimdi dönüp beni yok mu edeceksin?

Lembra-te, pois, de que do barro me formaste; e queres fazer-me tornar ao pó?

Lütfen anımsa, balçık gibi bana sen biçim verdin, Beni yine toprağa mı döndüreceksin?

Não me vazaste como leite, e não me coalhaste como queijo?

Beni süt gibi dökmedin mi, Peynir gibi katılaştırmadın mı?

De pele e carne me vestiste, e de ossos e nervos me teceste.

Bana et ve deri giydirdin, Beni kemiklerle, sinirlerle ördün.

Vida e misericórdia me tens concedido, e a tua providência me tem conservado o espírito.

Bana yaşam verdin, sevgi gösterdin, İlgin ruhumu korudu.

Contudo ocultaste estas coisas no teu coração; bem sei que isso foi o teu desígnio.

“Ama bunları yüreğinde gizledin, Biliyorum aklındakini:

Se eu pecar, tu me observas, e da minha iniquidade não me absolverás.

Günah işleseydim, beni gözlerdin, Suçumu cezasız bırakmazdın.

Se for ímpio, ai de mim! Se for justo, não poderei levantar a minha cabeça, estando farto de ignomínia, e de contemplar a minha miséria.

Suçluysam, vay başıma! Suçsuzken bile başımı kaldıramıyorum, Çünkü utanç doluyum, çaresizim.

Se a minha cabeça se exaltar, tu me caças como a um leão feroz; e de novo fazes maravilhas contra mim.

Başımı kaldırsam, aslan gibi beni avlar, Şaşılası gücünü yine gösterirsin üstümde.

Tu renovas contra mim as tuas testemunhas, e multiplicas contra mim a tua ira; reveses e combate estão comigo.

Bana karşı yeni tanıklar çıkarır, Öfkeni artırırsın. Orduların dalga dalga üzerime geliyor.

Por que, pois, me tiraste da madre? Ah! Se então tivera expirado, e olhos nenhuns me vissem!

“Niçin doğmama izin verdin? Keşke ölseydim, hiçbir göz beni görmeden!

Então fora como se nunca houvera sido; e da madre teria sido levado para a sepultura.

Hiç var olmamış olurdum, Rahimden mezara taşınırdım.

Não são poucos os meus dias? Cessa, pois, e deixa-me, para que por um pouco eu tome alento;

Birkaç günlük ömrüm kalmadı mı? Beni rahat bırak da biraz yüzüm gülsün;

antes que me vá para o lugar de que não voltarei, para a terra da escuridão e das densas trevas,

Dönüşü olmayan yere gitmeden önce, Karanlık ve ölüm gölgesi diyarına,

terra escuríssima, como a própria escuridão, terra da sombra trevosa e do caos, e onde a própria luz é como a escuridão.

Zifiri karanlık diyarına, Ölüm gölgesi, kargaşa diyarına, Aydınlığın karanlığı andırdığı yere.”