Psalms 74

En læresalme av Asaf. Hvorfor, Gud, har du forkastet oss for evig tid? Hvorfor ryker din vrede mot den hjord du før?

Ey Tanrı, neden bizi sonsuza dek reddettin? Niçin otlağının koyunlarına karşı öfken tütmekte?

Kom i hu din menighet, som du vant din i fordums tid, som du gjenløste til å være din arvs stamme, Sions berg, hvor du tok bolig!

Anımsa geçmişte sahiplendiğin topluluğu, Kendi halkın olsun diye kurtardığın oymağı Ve üzerine konut kurduğun Siyon Dağı’nı.

Opløft dine trin til de evige grushoper! Alt har fienden fordervet i helligdommen.

Yönelt adımlarını şu onarılmaz yıkıntılara doğru, Düşman kutsal yerdeki her şeyi yıktı.

Dine motstandere har brølt midt i ditt forsamlingshus; de har satt sine egne tegn op til tegn.

Düşmanların bizimle buluştuğun yerde kükredi, Zafer simgesi olarak kendi bayraklarını dikti.

Det var et syn som når økser løftes i tykke skogen.

Gür bir ormana Baltayla dalar gibiydiler.

Og nu, alt det som fantes av billedverk, det slo de sønder med øks og hammer.

Baltayla, balyozla kırdılar, Bütün oymaları.

De har satt ild på din helligdom; like til grunnen har de vanhelliget ditt navns bolig.

Ateşe verdiler tapınağını, Yerle bir edip kutsallığını bozdular Adının yaşadığı konutun.

De har sagt i sitt hjerte: Vi vil ødelegge dem alle tilsammen! De har opbrent alle Guds forsamlingshus i landet.

İçlerinden, “Hepsini ezelim!” dediler. Ülkede Tanrı’yla buluşma yerlerinin tümünü yaktılar.

Våre egne tegn ser vi ikke; det er ikke nogen profet mere, ikke nogen hos oss som vet hvor lenge det skal vare.

Artık kutsal simgelerimizi görmüyoruz, Peygamberler de yok oldu, İçimizden kimse bilmiyor ne zamana dek...

Hvor lenge, Gud, skal motstanderen håne, fienden forakte ditt navn evindelig?

Ey Tanrı, ne zamana dek düşman sana sövecek, Hasmın senin adını hor görecek?

Hvorfor drar du din hånd, din høire hånd tilbake? Ta den ut av din barm og ødelegg!

Niçin geri çekiyorsun elini? Çıkar sağ elini bağrından, yok et onları!

Gud er dog min konge fra fordums tid, han som skaper frelse på den vide jord.

Ama geçmişten bu yana kralım sensin, ey Tanrı, Yeryüzünde kurtuluş sağladın.

Du er den som skilte havet med din styrke, knuste dragenes hoder på vannene.

[] Gücünle denizi yardın, Canavarların kafasını sularda parçaladın.

Du sønderslo Leviatans hoder, du gav den til føde for ørkenens folk.

Livyatan’ın başlarını ezdin, Çölde yaşayanlara onu yem ettin.

Du lot kilde og bekk bryte frem, du uttørket evige strømmer.

Kaynaklar, dereler fışkırttın, Sürekli akan ırmakları kuruttun.

Dig hører dagen til, dig også natten; du har skapt himmellysene og solen.

Gün senindir, gece de senin, Ay ve güneşi sen yerleştirdin,

Du har fastsatt alle jordens grenser; sommer og vinter - du har dannet dem.

Yeryüzünün bütün sınırlarını sen saptadın, Yazı da kışı da yaratan sensin.

Kom dette i hu: Fienden har hånet Herren, og et dårlig folk har foraktet ditt navn!

Anımsa, ya RAB, düşmanın sana nasıl sövdüğünü, Akılsız bir halkın, adını nasıl hor gördüğünü.

Overgi ikke din turteldue til den mordlystne skare, glem ikke dine elendiges skare evindelig!

Canavara teslim etme kumrunun canını, Asla unutma düşkün kullarının yaşamını.

Se til pakten! For landets mørke steder er fulle av volds boliger.

Yaptığın antlaşmayı gözönüne al, Çünkü ülkenin her karanlık köşesi Zorbaların inleriyle dolmuş.

La ikke den undertrykte vende tilbake med skam, la den elendige og fattige love ditt navn!

Düşkünler boynu bükük geri çevrilmesin, Mazlumlar, yoksullar adına övgüler dizsin.

Reis dig, Gud, før din sak, kom i hu at du blir hånet av dåren hele dagen!

Kalk, ey Tanrı, davanı savun! Anımsa akılsızların gün boyu sana nasıl sövdüğünü!

Glem ikke dine fienders røst, dine motstanderes bulder, som stiger op all tid!

Unutma hasımlarının yaygarasını, Sana başkaldıranların durmadan yükselen patırtısını!