Job 10

Min sjel er lei av mitt liv, jeg vil la min klage ha fritt løp, jeg vil tale i min sjels bitre smerte.

ESTÁ mi alma aburrida de mi vida: Daré yo suelta á mi queja sobre mí, Hablaré con amargura de mi alma.

Jeg vil si til Gud: Fordøm mig ikke, la mig vite hvorfor du strider mot mig!

Diré á Dios: no me condenes; Hazme entender por qué pleiteas conmigo.

Tykkes det dig godt at du undertrykker, at du forkaster det dine hender med omhu har dannet, og lar ditt lys skinne over ugudeliges råd?

¿Parécete bien que oprimas, Que deseches la obra de tus manos, Y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?

Har du menneskeøine, eller ser du således som et menneske ser?

¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?

Er dine dager som et menneskes dager, eller dine år som en manns dager? -

¿Son tus días como los días del hombre, Ó tus años como los tiempos humanos,

siden du søker efter min misgjerning og leter efter min synd,

Para que inquieras mi iniquidad, Y busques mi pecado,

enda du vet at jeg ikke er ugudelig, og at det ingen er som redder av din hånd.

Sobre saber tú que no soy impío, Y que no hay quien de tu mano libre?

Dine hender har dannet mig og gjort mig, helt og i alle deler, og nu vil du ødelegge mig!

Tus manos me formaron y me compusieron Todo en contorno: ¿y así me deshaces?

Kom i hu at du har dannet mig som leret, og nu lar du mig atter vende tilbake til støvet!

Acuérdate ahora que como á lodo me diste forma: ¿Y en polvo me has de tornar?

Helte du mig ikke ut som melk og lot mig størkne som ost?

¿No me fundiste como leche, Y como un queso me cuajaste?

Med hud og kjøtt klædde du mig, og med ben og sener gjennemvevde du mig.

Vestísteme de piel y carne, Y cubrísteme de huesos y nervios.

Liv og miskunnhet har du gitt mig, og din varetekt har vernet om min ånd.

Vida y misericordia me concediste, Y tu visitación guardó mi espíritu.

Og dette gjemte du i ditt hjerte, jeg vet at dette hadde du i sinne:

Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; Yo sé que esto está cerca de ti.

Syndet jeg, så vilde du vokte på mig og ikke frikjenne mig for min misgjerning;

Si pequé, tú me has observado, Y no me limpias de mi iniquidad.

var jeg skyldig, da ve mig, men var jeg uskyldig, skulde jeg dog ikke kunne løfte mitt hode, mett av skam og med min elendighet for øie;

Si fuere malo, ¡ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, Estando harto de deshonra, Y de verme afligido.

og hevet det sig dog, så vilde du jage efter mig som en løve, og atter vise dig forunderlig mot mig;

Y subirá de punto, pues me cazas como á león, Y tornas á hacer en mí maravillas.

du vilde føre nye vidner mot mig og øke din harme mot mig, sende alltid nye hærflokker mot mig.

Renuevas contra mí tus plagas, Y aumentas conmigo tu furor, Remudándose sobre mí ejércitos.

Hvorfor lot du mig utgå av mors liv? Jeg skulde ha opgitt ånden, og intet øie skulde ha sett mig;

¿Por qué me sacaste de la matriz? Habría yo espirado, y no me vieran ojos.

jeg skulde ha vært som om jeg aldri hadde vært til; fra mors liv skulde jeg ha vært båret til graven.

Fuera, como si nunca hubiera sido, Llevado desde el vientre á la sepultura.

Er ikke mine dager få? - Han holde op! Han la mig være, så jeg kan bli litt glad,

¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me conforte un poco.

før jeg går bort for ikke å vende tilbake, bort til mørkets og dødsskyggens land,

Antes que vaya para no volver, Á la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;

et land så mørkt som den sorteste natt, hvor dødsskygge og forvirring råder, og hvor lyset er som den sorteste natt!

Tierra de oscuridad, lóbrega Como sombra de muerte, sin orden, Y que aparece como la oscuridad misma.