Job 10

My soul is weary of my life; I will leave my complaint upon myself; I will speak in the bitterness of my soul.

از زندگی سیر شده‌ام، بنابراین می‌خواهم از زندگی تلخ و زار خود ناله و شکایت کنم.

I will say unto God, Do not condemn me; shew me wherefore thou contendest with me.

خدایا محکومم مَکن. به من بگو چه گناهی کرده‌ام؟

Is it good unto thee that thou shouldest oppress, that thou shouldest despise the work of thine hands, and shine upon the counsel of the wicked?

آیا رواست که به من ظلم نمایی، از مخلوق خود نفرت کنی و طرفدار نقشه‌های گناهکاران باشی؟

Hast thou eyes of flesh? or seest thou as man seeth?

آیا تو همه‌چیز را مانند ما می‌بینی؟

Are thy days as the days of man? are thy years as man's days,

آیا زندگی تو مانند زندگی ما کوتاه است

That thou enquirest after mine iniquity, and searchest after my sin?

پس چرا تمام گناهان مرا می‌شماری و تمام خطاهایم را رقم می‌زنی؟

Thou knowest that I am not wicked; and there is none that can deliver out of thine hand.

خودت می‌دانی که من خطایی نکرده‌ام و کسی نمی‌تواند مرا از دست تو نجات بدهد.

Thine hands have made me and fashioned me together round about; yet thou dost destroy me.

تو مرا با دست خود آفریدی و شکل دادی و اکنون می‌خواهی با همان دست مرا هلاک سازی.

Remember, I beseech thee, that thou hast made me as the clay; and wilt thou bring me into dust again?

به‌خاطر داشته باش که تو مرا از گل ساختی و دوباره به خاک برمی‌گردانی.

Hast thou not poured me out as milk, and curdled me like cheese?

تو به پدرم نیرو بخشیدی تا در رحم مادر تولیدم کند و در آنجا مرا نشو و نما دادی.

Thou hast clothed me with skin and flesh, and hast fenced me with bones and sinews.

با پوست و گوشت پوشاندی و استخوانها و رگ و پی مرا به هم بافتی.

Thou hast granted me life and favour, and thy visitation hath preserved my spirit.

به من زندگی دادی و از محبّت بی‌پایانت برخوردارم کردی و از روی احسان زندگی مرا حفظ نمودی.

And these things hast thou hid in thine heart: I know that this is with thee.

امّا اکنون می‌دانم که در تمام اوقات تو مخفیانه نقشه‌ می‌کشیدی تا به من صدمه بزنی.

If I sin, then thou markest me, and thou wilt not acquit me from mine iniquity.

تو مراقب من بودی تا گناهی بکنم و تو از بخشیدنم خودداری نمایی.

If I be wicked, woe unto me; and if I be righteous, yet will I not lift up my head. I am full of confusion; therefore see thou mine affliction;

هرگاه گناهی از من سر بزند بلافاصله مرا جزا می‌دهی، امّا اگر کار درستی بکنم خیری نمی‌بینم. شخص بدبخت و بیچاره‌ای هستم.

For it increaseth. Thou huntest me as a fierce lion: and again thou shewest thyself marvellous upon me.

اگر سرم را بلند کنم، مانند شیری به من حمله می‌کنی و با آزار دادن من قدرت خود را نشان می‌دهی.

Thou renewest thy witnesses against me, and increasest thine indignation upon me; changes and war are against me.

تو همیشه علیه من شاهد می‌آوری و خشم تو بر من هر لحظه زیادتر می‌شود و ضربات پی‌درپی بر من وارد می‌‌کنی.

Wherefore then hast thou brought me forth out of the womb? Oh that I had given up the ghost, and no eye had seen me!

چرا مرا از رحم مادر به دنیا آوردی؟ ای کاش می‌مُردم و چشم کسی مرا نمی‌دید.

I should have been as though I had not been; I should have been carried from the womb to the grave.

مثل اینکه هرگز به دنیا نیامده بودم، از رحم مادر مستقیم به گور می‌رفتم.

Are not my days few? cease then, and let me alone, that I may take comfort a little,

از زندگی من چیزی باقی نمانده است، پس مرا به حال خودم بگذار تا دمی آسوده باشم.

Before I go whence I shall not return, even to the land of darkness and the shadow of death;

بزودی از دنیا می‌روم و راه بازگشت برایم نیست.

A land of darkness, as darkness itself; and of the shadow of death, without any order, and where the light is as darkness.

به جایی می‌روم که تاریکی و ظلمت و هرج و مرج حکم فرماست و خود روشنی هم تاریکی است.