Job 37

A tale spettacolo il cuor mi trema e balza fuor del suo luogo.

Εις τουτο ετι η καρδια μου τρεμει και εκπηδα απο του τοπου αυτης.

Udite, udite il fragore della sua voce, il rombo che esce dalla sua bocca!

Ακουσατε προσεκτικως την τρομεραν φωνην αυτου και τον ηχον τον εξερχομενον εκ του στοματος αυτου.

Egli lo lancia sotto tutti i cieli e il suo lampo guizza fino ai lembi della terra.

Αποστελλει αυτην υποκατω παντος του ουρανου και το φως αυτου επι τα εσχατα της γης.

Dopo il lampo, una voce rugge; egli tuona con la sua voce maestosa; e quando s’ode la voce, il fulmine non e già più nella sua mano.

Κατοπιν αυτου βοα φωνη βροντα με την φωνην της μεγαλωσυνης αυτου και δεν θελει στησει αυτα, αφου η φωνη αυτου ακουσθη.

Iddio tuona con la sua voce maravigliosamente; grandi cose egli fa che noi non intendiamo.

Ο Θεος βροντα θαυμασιως με την φωνην αυτου καμνει μεγαλεια, και δεν εννοουμεν.

Dice alla neve: "Cadi sulla terra!" lo dice al nembo della pioggia, al nembo delle piogge torrenziali.

Διοτι λεγει προς την χιονα, γινου επι την γην και προς την ψεκαδα και προς τον υετον της δυναμεως αυτου.

Rende inerte ogni mano d’uomo, onde tutti i mortali, che son opera sua, imparino a conoscerlo.

Κατασφραγιζει την χειρα παντος ανθρωπου δια να γνωρισωσι παντες οι ανθρωποι το εργον αυτου.

Le bestie selvagge vanno nel covo, e stan ritirate entro le tane.

Τοτε τα θηρια εισερχονται εις τα σπηλαια και κατασκηνουσιν εν τοις τοποις αυτων.

Dai recessi del sud viene l’uragano, dagli aquiloni il freddo.

Εκ του νοτου ερχεται ο ανεμοστροβιλος, και το ψυχος εκ του βορρα.

Al soffio di Dio si forma il ghiaccio e si contrae la distesa dell’acque.

Εκ του φυσηματος του Θεου διδεται παγος και το πλατος των υδατων στερεουται.

Egli carica pure le nubi d’umidità, disperde lontano le nuvole che portano i suoi lampi

Παλιν η γαληνη διασκεδαζει την νεφελην το φως αυτου διασκορπιζει τα νεφη

ed esse, da lui guidate, vanno vagando nei lor giri per eseguir quanto ei loro comanda sopra la faccia di tutta la terra;

και αυτα περιφερονται κυκλω υπο τας οδηγιας αυτου, δια να καμνωσι παν ο, τι προσταζει εις αυτα επι το προσωπον της οικουμενης

e le manda o come flagello, o come beneficio alla sua terra, o come prova della sua bontà.

καμνει αυτα να ερχωνται, η δια παιδειαν, η δια την γην αυτου, η δια ελεος.

Porgi l’orecchio a questo, o Giobbe; fermati, e considera le maraviglie di Dio!

Ακροασθητι τουτο, Ιωβ σταθητι και συλλογισθητι τα θαυμασια του Θεου.

Sai tu come Iddio le diriga e faccia guizzare il lampo dalle sue nubi?

Εννοεις πως ο Θεος διαταττει αυτα, και καμνει να λαμπη το φως της νεφελης αυτου;

Conosci tu l’equilibrio delle nuvole, le maraviglie di colui la cui scienza è perfetta?

Εννοεις τα ζυγοσταθμισματα των νεφων, τα θαυμασια του τελειου κατα την γνωσιν;

Sai tu come mai gli abiti tuoi sono caldi quando la terra s’assopisce sotto il soffio dello scirocco?

Δια τι τα ενδυματα σου ειναι θερμα, οταν αναπαυη την γην δια του νοτου;

Puoi tu, come lui, distendere i cieli e farli solidi come uno specchio di metallo?

Εξηπλωσας μετ αυτου το στερεωμα το δυνατον ως κατοπτρον χυτον;

Insegnaci tu che dirgli!… Nelle tenebre nostre, noi non abbiam parole.

Διδαξον ημας τι να ειπωμεν προς αυτον ημεις δεν δυναμεθα να διαταξωμεν τους λογους ημων εξ αιτιας του σκοτους.

Gli si annunzierà forse ch’io voglio parlare? Ma chi mai può bramare d’essere inghiottito?

Θελει αναγγελθη προς αυτον, εαν εγω λαλω; εαν λαληση ανθρωπος, βεβαιως θελει καταποθη.

Nessuno può fissare il sole che sfolgora ne’ cieli quando v’è passato il vento a renderli tersi.

Τωρα δε οι ανθρωποι δεν δυνανται να ατενισωσιν εις το λαμπρον φως, το εν τω στερεωματι, αφου ο ανεμος περαση και καθαριση αυτο,

Dal settentrione viene l’oro; ma Dio è circondato da una maestà terribile;

και χρυσαυγης καιρος ελθη απο βορρα. Φοβερα δοξα υπαρχει εν τω Θεω.

l’Onnipotente noi non lo possiam scoprire. Egli è grande in forza, in equità, in perfetta giustizia; egli non opprime alcuno.

Τον Παντοδυναμον, δεν δυναμεθα να εννοησωμεν αυτον ειναι υπεροχος κατα την δυναμιν και κατα την κρισιν και κατα το πληθος της δικαιοσυνης, δεν καταθλιβει.

Perciò gli uomini lo temono; ei non degna d’uno sguardo chi si presume savio".

Δια τουτο οι ανθρωποι φοβουνται αυτον ουδεις σοφος την καρδιαν δυναται να εννοηση αυτον.